Ο θάνατος του Αχιλλέα
Boris Akunin
μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Κλειδάριθμος, 2018
440 σελ.
«Διεθνείς συνωμοσίες, Καυκάσιοι ληστές, ο εγκληματικός υπόκοσμος της Μόσχας του δέκατου ένατου αιώνα και μια ακαταμάχητη, μοιραία γυναίκα…
Ο Εράστ Πετρόβιτς Φαντόριν έλπιζε σε μια ήσυχη επιστροφή στην πατρίδα μετά από μια περιπετειώδη περιπλάνηση έξι χρόνων, αλλά θα βρεθεί σύντομα μπλεγμένος σε πολιτικές δολοπλοκίες και σκάνδαλα της τσαρικής Αυλής. Ο παλιός του φίλος, στρατηγός Σόμπολεφ -ο διάσημος “Ρώσος Αχιλλέας”- έχει βρεθεί νεκρός σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, και ο Φαντόριν υποψιάζεται εγκληματική ενέργεια.
Χρησιμοποιώντας τις ξακουστές πλέον αναλυτικές του ικανότητες -που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα είκοσι έξι του χρόνια- ο Φαντόριν ξεκινά μια έρευνα στην οποία τα όρια μεταξύ πολιτικής και προσωπικής ζωής θολώνουν επικίνδυνα. Με τη βοήθεια των θαυμαστών δεξιοτήτων του στις ανατολίτικες πολεμικές τέχνες, τις οποίες απέκτησε όταν ζούσε στην Ιαπωνία, ο εκκεντρικός και πολυμήχανος ήρωάς μας θα επιχειρήσει να μάθει, όχι τόσο το ποιος, αλλά το γιατί…»
Ο Μπόρις Ακούνιν, ψευδώνυμο του συγγραφέα Γκριγκόρι Τσκαρτισβίλι, γεννήθηκε το 1956 στη Γεωργία από πατέρα Γεωργιανό και Ρωσίδα μητέρα, αλλά μεγάλωσε στη Μόσχα όπου και σπούδασε ανατολικές γλώσσες.
Αν και το φιλολογικό του όνομα θυμίζει τον Ρώσο αναρχικό Μπακούνιν, αιώνιο αντίπαλο του Καρλ Μαρξ, όπως διασαφηνίζει ο ίδιος, είναι απλώς δάνειο της ιαπωνικής λέξης ακούνιν, που σημαίνει τον κακό, τον μοχθηρό, τον λωποδύτη.
Εκτός από τα βιβλία του, που έχουν ως ήρωα τον Εράστ Πέτροβιτς Φαντόριν, και τα οποία καλύπτουν την περίοδο από το 1877 ως το 1917 , ο συγγραφέας άρχισε και μια δεύτερη σειρά, με ηρωίδα την Πελαγία, μια Ρωσίδα μοναχή, ανάλογη με τη μις Μαρπλ της Άγκαθα Κρίστι, ενώ εξέδωσε και το εκτενές δοκίμιο “Ο συγγραφέας και η αυτοκτονία”. Επιπλέον, ξεκίνησε τελευταία και μια άλλη, τρίτη σειρά έργων, στην οποία τον κύριο χαρακτήρα αποτελεί ο ντετέκτιβ Νικολάι Φαντόριν, συγγενής του Εράστ Πέτροβιτς Φαντόριν. Τα βιβλία του, όπως επεσήμανε η κριτική, πρόσφεραν (από το 1998) στους Ρώσους μια σύνδεση με το χαμένο παρελθόν τους, που διακόπηκε βίαια από την Οκτωβριανή επανάσταση, χωρίς να εξιδανικεύουν καθόλου το τσαρικό καθεστώς, το οποίο περιγράφουν με εντιμότητα, δείχνοντας ότι ο συγγραφέας δε δίνει δεκάρα για την αυτοκρατορική οικογένεια και τους πάλαι ποτέ ευγενείς. Αντίθετα ό,τι κατορθώνει ο Φαντόριν, όπως και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες των έργων του, επιτυγχάνεται παρά την αντίδραση των αρχών. Τα έργα του Μπόρις Ακούνιν έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες.
Τα οχτώ βουνά
Paolo Cognetti
μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Πατάκη, 2018
296 σελ.
«Ο Πιέτρο είναι ένα αγοράκι της πόλης, μοναχικό και λίγο κακότροπο. Η μητέρα του δουλεύει σ’ ένα γραφείο συμβουλευτικής οικογενειών στην περιφέρεια κι έχει ταλέντο στο να φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων. Ο πατέρας είναι χημικός, τύπος σκοτεινός και γοητευτικός, που γυρίζει στο σπίτι κάθε βράδυ από τη δουλειά μες στα νεύρα. Τους γονείς του Πιέτρο τούς συνδέει ένα κοινό πάθος: γνωρίστηκαν στο βουνό, ερωτεύτηκαν στο βουνό και μάλιστα παντρεύτηκαν στα ριζά των Τριών Κορυφών του Λαβαρέντο. Το βουνό τούς ένωνε πάντα, ακόμα και στην τραγωδία, και τώρα ο επίπεδος ορίζοντας του Μιλάνου τούς γεμίζει θλίψη και νοσταλγία.
Όταν ανακαλύπτουν το χωριουδάκι της Γκράνα, στα ριζά του Μόντε Ρόζα, νιώθουν πως βρίσκονται πια στο σωστό μέρος: ο Πιέτρο θα περάσει όλα του τα καλοκαίρια σ’ εκείνο τον τόπο που ήταν “κλεισμένος ψηλά από κορφές γκρίζες σαν το σίδερο και χαμηλά από έναν γκρεμό που εμπόδιζε την πρόσβαση”, τον διασχίζει ωστόσο ένας χείμαρρος που γοητεύει τον Πιέτρο από την πρώτη στιγμή. Εκεί τον περιμένει ο Μπρούνο, με μαλλιά ξανθά και σβέρκο καψαλισμένο από τον ήλιο: έχει την ίδια ηλικία με τον Πιέτρο, όμως αυτός, αντί να κάνει διακοπές, πηγαίνει τα γελάδια στο βοσκοτόπι.
Αρχίζουν έτσι τα καλοκαίρια εξερευνήσεων και ανακαλύψεων, ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα σπίτια και στον μύλο, στα πιο κακοτράχαλα μονοπάτια. Είναι τα χρόνια όπου ο Πιέτρο αρχίζει τις πορείες με τον πατέρα του, “ό,τι πλησιέστερο σε εκπαίδευση πήρα ποτέ από εκείνον”. Γιατί το βουνό είναι γνώση, είναι ένας γνήσιος τρόπος ν’ ανασαίνεις και θα είναι η πιο αληθινή του κληρονομιά: “Να τη, λοιπόν, η κληρονομιά μου: μια απόκρημνη πλαγιά, χιόνι, ένας σωρός λιθάρια, ένα πεύκο”. Μια κληρονομιά που μετά από πολλά χρόνια θα τον ξαναφέρει κοντά στον Μπρούνο.»
O Πάολο Κονιέτι απέσπασε το Βραβείο Strega 2017, την κορυφαία λογοτεχνική διάκριση της Ιταλίας, για το μυθιστόρημά του «Τα οχτώ βουνά» (Le otto montagne) που κυκλοφόρησε από τον οίκο Einaudi.
Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα :«Το βραβείο ήταν μια σημαντική αναγνώριση, νομίζω, για όλα αυτά τα χρόνια που γράφω. Οταν ήμουνα είκοσι χρονών, το όνειρό μου ήταν να εκδοθώ, να δω ένα βιβλίο τυπωμένο με το όνομά μου, αυτό είχε να κάνει περισσότερο με το να νιώσω ότι “είμαι συγγραφέας”. Στα τριάντα μου, είχαν ήδη κυκλοφορήσει αρκετά βιβλία μου, αλλά έπρεπε παράλληλα να κάνω και πολλές άλλες δουλειές, ωστόσο ονειρευόμουνα να μπορώ κάποια στιγμή να ζω από το γράψιμο. Τα κατάφερα όταν σαραντάρισα και σε αυτό συνέβαλε ουσιαστικά και το Strega, για το οποίο είμαι ευγνώμων»
Ο Πάολο Κονιέττι (Μιλάνο, 1978) έχει γράψει τα “Manuale per ragazze di successo” (2004), “Una cosa piccola che sta per esplodre” (2007), “Sofia si veste sempre di nero” (2012) και “A pesca nelle pozze piu profonde” (2014). Με θέμα τα βουνά έχει δημοσιεύσει το έργο “Il ragazzo selvatico” (Terre di mezzo, 2013). Είναι επιμελητής της ανθολογίας διηγημάτων New York Stories (Einaudi, 2015). Είναι ένας συγγραφέας από τους πιο αναγνωρισμένους από τους κριτικούς, αλλά και από τους αγαπημένους των αναγνωστών. Με τα “Οχτώ βουνά” (“Le otto montagne”, 2017), ένα βιβλίο γοητευτικό και ώριμο, που εξερευνά τις περιστασιακές αλλά ακλόνητες σχέσεις των ανθρώπων, τη δυνατότητά τους να μαθαίνουν και να αναζητούν τη θέση τους στη ζωή, o Κονιέττι κατέκτησε τον διεθνή εκδοτικό κόσμο.
