Ξεκινώντας να διαβάζω τη συνέντευξη του ταλαντούχου «δικού μας» παιδιού Δημήτρη Παπαβασιλείου, που φιλοξενείται στη σελίδα 4 του «Χρόνου», ένιωσα απο την αρχή αισιοδοξία. Για τα «μπορώ» και τα «θέλω» αυτού του παιδιού, τα οποία είναι τόσο δυνατά που βάζουν στην άκρη κάθε τι άλλο.
Στη φάση που η «καραμέλα» για τους νέους που δεν έχουν ελπίδες και συντηρούνται απο τους γονείς τους, «πιπιλίζει» τ’ αυτιά μας διαρκώς, διαβάζω για ένα παιδί που ξέρει τι θέλει, έχει τα φόντα για να το πετύχει και θα το πετύχει.
Μέσα απο τις λέξεις που χρησιμοποιεί δεν βγαίνει καμιά μιζέρια, καμιά ηττοπάθεια. Ξεχειλίζει μόνο η σιγουριά, η επιθυμία και η ελπίδα για να πετύχει αυτό που θέλει, έτσι ακριβώς όπως το θέλει.
Ακόμα και στο τέλος της συνέντευξης που είναι φανερό ότι η χώρα που γεννήθηκε, δεν συμπεριλαμβάνεται στα μελλοντικά του σχέδια, ο Δημήτρης είναι ειλικρινής και όλοι όσοι έχουν μια μικρή ιδέα για το τι σημαίνει μουσική και τέχνη, μπορούν να καταλάβουν το γιατί ευελπιστεί να κυνηγήσει το όνειρό του στη Νέα Υόρκη.
Μας χρειάζονται πολλές τέτοιες τονωτικές ενέσεις στη φάση που διανύουμε και βομβαρδιζόμαστε απο απαισιοδοξία, μιζέρια και ηττοπάθεια. Όχι μόνο σαν όαση ελπίδας, αλλά κυρίως ως οδηγός για το πως πρέπει να προχωρήσουμε.
Ιωάννα
[email protected]
