Ένας από τους λόγους που τα πήγαμε καλά, στο πρώτο κύμα διασποράς του κορονοϊού, ήταν ο τρόπος με τον οποίο γινόταν η ενημέρωση των πολιτών. Με την καθημερινή ενημέρωση, λιτή και υπεύθυνη, από τον επικεφαλής των επιδημιολόγων καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα. Και με τις παρεμβάσεις του πρωθυπουργού, με τηλεοπτικά μηνύματα, οσάκις κρινόταν ότι είναι αναγκαίο. Πράγμα το οποίο έχε ως συνέπεια και τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης να κινούνται σχεδόν στην ίδια κατεύθυνση. Με μοναδικές εξαιρέσεις τους …ψεκασμένους της πολιτικής, της παραδημοσιογραφίας και του κουτσομπολιού. Προφορικού. ή και ηλεκτρονικού.
Τώρα, δυστυχώς, βιώνουμε μια …παρδαλή πραγματικότητα. Η ενημέρωση των πολιτών έχει καταντήσει πολύχρωμη κουρελού, στον αργαλειό της τηλεόρασης. Στην οποία επιδίδονται πολλές υφάντρες, κάθε μια με το δικό της σχέδιο. Κάθε λοιμοξιολόγος, αλλά και κάθε αναρμόδιος, εμφανίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα με τις δικές του εκτιμήσεις και αναπτύσσει τα δικά του «σενάρια». Από κοντά, βρήκαν την ευκαιρία και κάποια κόμματα, κυρίως δε ο ΣΥΡΙΖΑ, να κομματικοποιήσουν και την υπόθεση της πανδημίας. Με την «Αυγή» να βυθίζεται όλο και περισσότερο στον κιτρινισμό, στην προσπάθεια της να χρεώσει στην αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης την έξαρση των κρουσμάτων και την δραματική αύξηση του αριθμού των διασωληνωμένων. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί.
Ένα μέρος της κοινής γνώμης, που δεν συγκροτείται βεβαίως από ειδήμονες, είναι φυσικό να βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης. Είτε απλώς να κυριαρχείται από τον φόβο. Ο όποιος ναι μεν μπορεί να «φυλάει τα έρημα», αλλά δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος για την διαμόρφωση της στάσης ενός εκάστου.
Για μια ακόμη φορά κάνω έκκληση, κ. Πρόεδρε, να επανέλθουμε στο καθεστώς, ως προς τον τρόπο ενημέρωσης, που υπήρχε πριν από την εφαρμογή των μέτρων χαλάρωσης. Να τερματισθεί αμέσως αυτό διαλυτικό φαινόμενο, όπου «λαλούν πολλά κοκόρια». Να αξιοποιηθεί και πάλι το κεφάλαιο Σωτήρης Τσιόρδας που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Σχεδόν απόλυτη. Με μοναδικές εξαιρέσεις τους ακραίους και την χυδαιότητα που συνοδεύει τα παράγωγα του εξυπνακισμού που τους διακρίνει.
