Η πόλωση στο δημόσιο λόγο είναι διάχυτη. Ακραίες εκφράσεις, έντονη συναισθηματική φόρτιση, απουσία επιχειρηματολογίας χαρακτηρίζουν τη δημόσια συζήτηση. Ταυτόχρονα, απουσιάζουν τα ίδια τα γεγονότα, τη θέση των οποίων παίρνουν ανοίκειες επιθέσεις επί προσωπικού.
Το έχουμε γράψει και άλλη φορά. Πρώτα ήταν το «Μακεδονικό», μετά το «δημοψήφισμα», ύστερα τα εμβόλια και μετά ο πόλεμος στην Ουκρανία, ως πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να βγουν τα μαχαίρια. Πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ή με αυτούς ή με τους άλλους. Η μετριοπάθεια και η σοβαρότητα ερμηνεύονται ως «ισαποστακισμός» και τότε «ουαί κι αλίμονο».
Αλλά είναι και οι λεγόμενοι «culture wars» που ξεσπούν δια ασήμαντον αφορμήν κι έχουν κι αυτοί το ενδιαφέρον τους. Όπως έγραφε και χρήστης δημοφιλούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης σε ανάρτησή του: Τρελαίνομαι για αυτά τα χαριτωμένα rituals και καλά διχασμού και πολωμένης αντιπαράθεσης που έχουν γίνει εδώ και χρόνια έθιμο σε αυτό εδώ το ψηφιακό χωριό: λογικοί άνθρωποι vs καλοκαιράκηδες, αληθινά ωραία γεμιστά της μαμάς vs άγευστα και ορφανά χωρίς κιμά με φτηνά υποκατάστατα σταφίδες και κουκουνάρια για να πάρουν λίγη γεύση, γνήσιο παραδοσιακό ρουμελιώτικο καλαμάκι και αθηναϊκό λιτό σουβλάκι, δηλαδή πίτα με σκέτο καλαμάκι και λίγο κρεμμυδάκι-ντοματούλα-μπούκοβο vs κάτι τερατουργήματα «πιτόγυρα» με γύρους, τρεις «αλοιφές», διπλή πίτα και πατάτες, τέτοια πράγματα».
Αρκεί ένα ποστ για να ξεσηκώσει ολόκληρη τη φεισμπουκική κοινότητα και να ξεσπάσει ένας καινούργιος culture war.
