Η ηθοποιός μιλά στο «Χ» για τη σύνδεσή της με την πόλη και την πορεία της στο θέατρο
Η Δανάη Σταματοπούλου επέστρεψε στην Κοζάνη, την πόλη που έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της, με την παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα». Η θεατρική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος της Λιλής Ζωγράφου, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, έχει ήδη κερδίσει κοινό και κριτικούς, ολοκληρώνοντας τις παραστάσεις της στην Κοζάνη με τεράστια επιτυχία. Στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη συνεχίζει τώρα την πορεία της, σε μια συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης.
Όπως αναφέρει μιλώντας στο «Χ», ο κόσμος της Κοζάνης «αγκάλιασε» το συγκεκριμένο έργο, στήριξε το θέατρο και η ανταπόκρισή του ήταν τεράστια. Για αυτόν τον λόγο, πήραν παράταση οι παραστάσεις. «Ήμουν σίγουρη ότι η παράσταση θα πάει καλά, αλλά η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Πολύς κόσμος μας έχει σταματήσει στον δρόμο και έχουμε ακούσει και πολύ προσωπικά σχόλια, όπως όταν μου είπε ένας άντρας ότι “μακάρι, όταν κάνω οικογένεια, τα παιδιά μου να μην ακούσουν αυτά τα πράγματα”. Όποιος έχει δει την παράσταση θα καταλάβει. Ήρθε ένας άντρας και μου μίλησε από τη θέση του άντρα, για την πατριαρχία και για το ότι είναι ένα έργο που είναι σημαντικό να το δουν όχι μόνο οι γυναίκες αλλά και οι άντρες, ιδιαίτερα οι νέοι».
Η ίδια δεν είναι «άγνωστη» στην Κοζάνη, καθώς είναι η τέταρτη φορά που δουλεύει στην πόλη, ενώ η γιαγιά της μεγάλωσε εδώ και η ίδια έχει ιδιαίτερους δεσμούς με την πόλη. «Την Κοζάνη την αγαπάω πάρα πολύ. Είναι δεύτερο σπίτι μου. Η γιαγιά μου μεγάλωσε εδώ και μικρή άκουγα πάντα ιστορίες για την Κοζάνη».
Η πρώτη της συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης ήταν το καλοκαίρι του 2020, όταν έκανε τη μετάφραση για την παράσταση «Ειδικές Περιστάσεις». Στη συνέχεια, ήρθε ως ηθοποιός για την παράσταση «Group Therapy», την οποία ξεχωρίζει ως τη δουλειά με το πιο ωραίο κλίμα. Ακολούθησαν το «Αταίριαστο ζευγάρι» και το «Σκοτσέζικο ντους». Σε όλες τις δουλειές της εδώ, αυτό που κρατάει είναι το πολύ καλό κλίμα μεταξύ του θιάσου και των συντελεστών και οι όμορφες συνεργασίες. «Αυτό που μου έχει μείνει είναι το πολύ γέλιο που ρίξαμε και οι πολλές όμορφες στιγμές».
Το ξεκίνημα και οι σημαντικές συνεργασίες
Το «μικρόβιο» της υποκριτικής μπήκε μέσα της από την Α’ Γυμνασίου, όταν μια καθηγήτρια ανέβασε τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη και της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω της επιμέλειας, της συνέπειας και της αφοσίωσης που έδειχνε. Ως την πιο σημαντική δουλειά στην καριέρα της έως τώρα χαρακτηρίζει την πρώτη της παράσταση, «Όταν η Κάλλας συνάντησε τη Μονρόε», καθώς ήταν ένα έργο που έγραψαν μαζί με την κολλητή της φίλη και συνάδελφο Αναστασία Τζελέπη. «Ήταν η πρώτη μου παράσταση, η πρώτη μου περιοδεία. Έκανα την Κάλλας, ήταν δικό μας έργο και το αγαπήσαμε πολύ με την Αναστασία. Πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου».
Ο David Bowie είναι ένας από τους ανθρώπους που την έχουν εμπνεύσει, και έχει κρατήσει τα λόγια του ότι «ο καλλιτέχνης, ό,τι και αν κάνει, πρέπει να είναι ο εαυτός του σε κάθε δουλειά». «Η ουσία είναι ότι κάνεις τη χειρότερη δουλειά σου όταν την κάνεις για κάποιον άλλον».
Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει καλλιτεχνικά είναι το «Η αγάπη άργησε μια μέρα». Όπως αναφέρει, πέρα από το ότι είναι ένα πολύ σπουδαίο έργο μιας εξαιρετικής συγγραφέως που θίγει βαθιά ζητήματα όπως η βία, η πατριαρχία και οι γυναικοκτονίες, η ίδια δεν είχε κάνει ποτέ ξανά δράμα και έπρεπε να μάθει τον «κώδικα» του σκηνοθέτη της, Ένκε Φεζολλάρι. «Σε αυτό το έργο έχω αναλάβει διάφορους ρόλους. Ο Ένκε είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης με πολύ δυνατό μυαλό και ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Αυτή η δουλειά για εμένα είναι συναισθηματικά δύσκολη, γιατί σε πρόβα μου ήρθαν εικόνες από τη ζωή μου που δεν θέλω να θυμάμαι και έπρεπε να κρατήσω μια ισορροπία».
Η Δανάη δεν παρέλειψε να μιλήσει για τον θεατρικό της «πατέρα» και μέντορα, Λευτέρη Πλασκοβίτη, που ήταν αυτός που την «ανακάλυψε», την έβγαλε στο θέατρο και στάθηκε δίπλα της από τα πρώτα της βήματα. Σημείωσε επίσης πως τις πρώτες ενέργειες για τη συμπαραγωγή του έργου «Η αγάπη άργησε μια μέρα» τις έκανε ο ίδιος ως πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, αν και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το όραμά του. «Έχω κάνει ωραίες συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες. Ο Λευτέρης είναι ένας θεατράνθρωπος με μακρά εμπειρία σε όλα τα επίπεδα: υποκριτική, σκηνοθεσία, παραγωγή. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει και είμαι ευγνώμων που με πίστεψε και μου εμπιστεύτηκε ρόλους».
Το θέατρο και το μέλλον
Το θέατρο για την ίδια είναι η απεικόνιση της ζωής και ένας ζωντανός οργανισμός, καθώς καμία παράσταση δεν είναι ίδια με άλλη λόγω της διάδρασης με τους θεατές. «Καμία παράσταση ποτέ δεν είναι ίδια. Μπορεί να λες τα ίδια λόγια, να κάνεις τις ίδιες κινήσεις, αλλά δεν είναι ίδια. Παίζεις και με το κοινό. Είναι ανταλλαγή ενέργειας».
Ο ρόλος του ηθοποιού, σύμφωνα με τη Δανάη, συνεπάγεται τον ρόλο του καλλιτέχνη και του ανθρώπου του πνεύματος, που πρέπει να μας θυμίζει την ανθρώπινη ιδιότητα και ουσία μας. «Ο ηθοποιός, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει και φως και σκοτάδι και πρέπει να τα αγκαλιάζει και τα δύο. Έναν άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάς στην ολότητά του, συμπεριλαμβανομένων των σκοταδιών του».
Η υποκριτική της έχει δώσει πολλά μαθήματα ζωής. Τη βοήθησε να ανακαλύψει τις αντοχές και τα όριά της, να διαχειρίζεται καταστάσεις και να πιστέψει στον εαυτό της. Ωστόσο, την προβληματίζει η μεγάλη ανεργία στον κλάδο, οι δυσκολίες απορρόφησης και η αντιμετώπιση από το κράτος. «Είναι ένα επάγγελμα, όχι ένα χόμπι, και πλέον δεν ζεις στην Ελλάδα αν δεν κάνεις και κάτι άλλο παράλληλα».
Θαυμάζει την παρακαταθήκη που άφησε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη και υποστηρίζει το όραμά της για τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. «Η Μελίνα αγαπούσε την Ελλάδα και έβλεπε πολύ μπροστά. Της χρωστάμε ότι υπάρχουν τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και πρέπει να δώσουμε περισσότερη βάση. Είναι πολύ σημαντικό το θέατρο στην περιφέρεια».
Στο μέλλον, θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. «Θέλω να δοκιμάσω όσα περισσότερα μπορώ. Έχω ένα πλάνο στο μυαλό μου. Θέλω να βγω στο εξωτερικό για σεμινάρια και, ιδανικά, να κάνω τα δικά μου project. Θέλω η ζωή μου να είναι όπως τη θέλω: γεμάτη εμπειρίες και με τους αγαπημένους μου ανθρώπους».
Τέλος, παροτρύνει όσους σκέφτονται να ασχοληθούν με την υποκριτική να το δοκιμάσουν. «Όπως σε όλα στη ζωή, πρέπει να δοκιμάζεις αυτά που θέλεις να κάνεις. Δεν πρέπει να αφήνεις απωθημένα».
Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.gr
