Το λάθος που κάνουμε καμιά φορά είναι ότι θέλουμε και οι άλλοι να βλέπουν τον κόσμο με τα δικά μας μάτια. Και θυμώνουμε που δεν καταλαβαίνουν, που γίνονται τόσο κακοί, μικροπρεπείς και τιποτένιοι. Και στεκόμαστε στο τι είπαν κάτι ασήμαντα ανθρωπάκια (λέγε με και Σφακιανάκης, Τσιάρτας κλπ) και ασχολούμαστε με τις δηλώσεις τους για θέματα που δεν καταλαβαίνουν καν, αντί να δώσουμε σημασία σε ότι έχει πραγματικά αξία.
Κάπως έτσι αλλάζουμε από μόνοι μας την ατζέντα απ’ ότι έχει αξία και ουσία, σε ότι πραγματικά κάνει μόνο θόρυβο σαν άδειος τενεκές. Και αδικούμε τους εαυτούς μας, την κοινωνία μας και τις δυνατότητές της.
Καλύτερα είναι να προσπερνάμε και να δικαιολογούμε, χωρίς να συγχωρούμε, γιατί ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί. Και δεν είναι θέμα χριστιανικής ηθικής, είναι καθαρά ζήτημα επιβίωσης.
Αν πάρουμε την άποψη του κάθε άξεστου, απαίδευτου και μικρόνοα που για κάποιο χ λόγο προικίστηκε με φωνή ή δυνατό δεξί πόδι και την κάνουμε βάση συζήτησης, εμείς οι υπόλοιποι θα χάσουμε στο τέλος το παιχνίδι, καθώς πραγματικά θα παγιδευτούμε σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ας πούμε μόνο ένα «δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» κι ας προχωρήσουμε παρακάτω.
* Στίχος από ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη
Ιωάννα
