Από τις ευτυχέστερες εορταστικές στιγμές της ζωής μου ήταν πάντοτε οι ώρες που παρακολουθούσα, είτε τηλεοπτικώς, είτε από ραδιοφώνου, είτε, τα τελευταία χρόνια, διαδικτυακώς, την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης. Δεν ξέρω πόσο κοστίζει αυτή η εκδήλωση. Αλλά ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως δεν αξίζει τα λεφτά της. Σίγουρα η δαπάνη θα ειναι εκθετικώς πολλαπλάσια από τα 215 χιλιάρικα που ξόδεψε ο Δήμος Αθηναίων για την παράσταση στον Λυκαβηττό με τον Σάκη Ρουβά. Αλλά, πείτε μου, ποια διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα περιμένουν με αγωνία να αναμεταδώσουν αυτό το, επιπέδου “γιουροβίζιον”, θέαμα και ακρόαμα, όπως περιμένουν, κάθε χρόνο, να αναμεταδώσουν την συναυλία της της Βιέννης; Επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, την περιμένουν με λαχτάρα;
Το θέμα λοιπόν δεν ειναι αν ήταν ακριβή αυτή η “πολιτιστική εκδήλωση” που επέλεξε ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης. όπως και εκείνες που είχαν διοργανώσει οι προκάτοχοι του, που κινήθηκαν στα ίδια επίπεδα εξοδολογίου. Αλλά το αν ήταν ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει στο πανελλήνιο, ο πρώτος δήμος της χώρας του πνεύματος και των τεχνών. Για διεθνή απήχηση, βεβαίως, ούτε λόγος να γίνεται. Οι ανά τον κόσμο “ρουβίτσες” δεν περιμένουν τον δικό μας “ποπ σταρ” για να εκστασιασθούν. Έχουν άφθονα “είδωλα” του είδους.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν ειναι μόνο με την δημοτική αρχή της πρωτεύουσας. Ανάλογης ποιότητας και αισθητικής “πολιτιστικές εκδηλώσεις”, με ποικίλες εορταστικές αφορμές, διοργανώνουν οι πλείστοι των τοπικών αρχόντων ανά την Ελλάδα. Ίσα-ίσα για να καταγράφεται, στους απολογισμούς τους, ότι “προήγαγαν” και “αναβάθμισαν” το πολιτιστικό επίπεδο της πόλης τους.
Αν δεν είχαμε αξιόλογα μουσικά σύνολα, όπως η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η φιλαρμονική της ΕΡΤ, η Εθνική Λυρική Σκηνή, αρκετές καλές χορωδίες μας, να έλεγα ότι δεν έχουμε, επομένως ας …βολευτούμε με τους Ρουβάδες του ποπ στερεώματος ή τους Ρέμους του “έντεχνου λαϊκού” πενταγράμμου. Αλλά έχουμε. Και θα άξιζε να πληρώνουν κάτι περισσότερο, οι τοπικοί άρχοντες, για να προσφέρουν πράγματι πολιτισμό στους πολίτες. Αλλ’ επιλέγουν, οι συντριπτικώς περισσότεροι, τις εύκολες λύσεις, ακολουθώντας μια πρακτική που θυμίζει την λαϊκή παροιμία “φθηνοί στο αλεύρι και ακριβοί στα πίτουρα”.
Εκτός να κρίνουν ότι δεν αξίζουν για τίποτε καλύτερο οι Έλληνες. Ρουβίτσες και πολύ τους ειναι.
