Από τον Οκτώβριο του 1984, όταν, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς σεβασμό σε καμία καταστατική διάταξη, διαγράφηκα από το ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκα να πάρω μέρος σε οποιαδήποτε κομματική διαδικασία, αρνούμενος τις προτάσεις να μετάσχω στα ψηφοδέλτια της ΕΑΡ. Προτίμησα να παραμείνω ανεξάρτητος δημοσιογράφος και τίποτε άλλο. Πέρυσι, για πρώτη φορά μετά από 33 ολόκληρα χρόνια, παραβίασα αυτή μου την απόφαση και πήρα μέρος, ως ψηφοφόρος, στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη της ηγεσίας του νέου κεντροαριστερού φορέα.
Ήταν μια συνειδητή επιλογή. Συμβατή με τη σαφή σοσιαλδημοκρατική μου τοποθέτηση, την οποία ουδέποτε απέκρυψα από τους αναγνώστες μου. Ήταν μια έμπρακτη έκφραση της επιθυμίας και της ελπίδας μου να δω να συγκροτείται ένα σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό σχήμα, μακριά από λαϊκισμούς, κενολόγους βερμπαλισμούς και καιροσκοπικές στρατηγικές και τακτικές επιλογές. Με καθαρή ιδεολογία υπέρ του κοινωνικού κράτους, που έχει ως κυρίαρχη πολιτική την εξασφάλιση της παιδείας και της υγείας για όλους, της αξιοπρεπούς διαβίωσης των απομάχων της εργασίας, χωρίς να μάχεται την ιδιωτική πρωτοβουλία στους τομείς της παράγωγης, της μεταποίησης, της εμπορίας και της τεχνολογίας.
Διότι δεν συμφωνώ με τους ισχυρισμούς του κ. Μαρατζίδη ότι τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015 εξελίσσεται σε …σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μόνο και μόνο επειδή απαλλάχθηκε από κάποιες συνιστώσες του. Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με εφαρμογή της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που θα την ζήλευε, στην αγριότητα της, ακόμη και Θάτσερ, ολούρμου; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Γιοκ.
Με αφορμή όμως την αρθογραφία του συγκεκριμένου καθηγητή, αναπτύσσεται μια φιλολογία για το δήθεν δίλημμα του «Κινήματος Αλλαγής». Το οποίο, τάχα, καλείται «από την Κική και την Κοκό, ποια να διαλέξει». Αν δηλαδή στις προσέχεις εκλογές πρέπει να μετάσχει σε «ΑντιΣύριζα» μέτωπο με την Νέα Δημοκρατία, η σε «αντιδεξιό» μέτωπο με τον δήθεν «σοσιαλδηκρατίζοντα» φορέα του κ. Τσίπρα.
Ελπίζω, η πολιτική ηγεσία του νέου φορέα, που δείχνει να μην έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της, να είναι μακράν τέτοιου είδους «προβληματισμών». Να έχει επίγνωση της απλής αλήθειας ότι όσοι προσήλθαμε να πάρουμε μέρος στις διαδικασίες συγκρότησης αυτού του φορέα, δεν είχαμε κατά νου, να επιλέξουμε γάιδαρο, του οποίου να γίνουμε ουρά. Αν θέλαμε πηγαίναμε κατευθείαν σε κάποιον Ζαβίνα, ή Γρυπό, ή Υρκανό, κατά Καβάφη. Δεν περιμέναμε να μας …ουροποιήσουν άλλοι.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
