Γνώρισα πολύ καλά στο πετσί μου, τι θα πει διατεταγμένη δικαιοσύνη. Όχι μόνον όταν πέρασα στρατοδικείο. Αλλά και στα χρόνια αποθέωσης της «δημοκρατικής Αλλαγής». Όταν η μήνυση μου κατά του μακαρίτη Θεοφάνη Τόμπρα, για τη λάσπη που είχε εκτοξεύσει εναντίον μου, σερνόταν επί σχεδόν τέσσερα χρόνια με επτά συνολικές αναβολές, με τις πιο κωμικές δικαιολογίες. Ακόμη και επειδή κάποια από αυτές τις φορές ήταν κρατούμενος στον Κορυδαλλό για άλλη υπόθεση. Λες είναι δύσκολο να γίνει μεταγωγή ενός κρατουμένου για να εμφανισθεί σε μια δίκη.
Ξεκίνησα λοιπόν με αυτή την αναφορά στο παρελθόν, για να είναι κατανοητή η στάση μου, απέναντι σε όσα διαδραματίζονται σήμερα. Σε όσα ακούμε και διαβάζουμε, με μορφή επισήμων σχολίων, σχετικώς με την απόρριψη, από δικαστές, του αιτήματος αποφυλάκισης της κρατουμένης με το όνομα Ηριάνα, που έχει καταδικασθεί σε 13 χρόνια κάθειρξη για συμμέτοχη σε τρομοκρατική οργάνωση. Ιδίως όσα εκφέρονται , από στόματος του τε πρωθυπουργού και του αρμοδίου υπουργού Δικαιοσύνης, του επί παντός αρμοδίου κυβερνητικού εκπροσώπου, αλλά και του αυτοανακηρυχθέντος ως κριτή των κριτών αθυρόστομου κ. Πολάκη.
Ως άνθρωπος που έχει γνωρίσει τι θα πει φυλακή και απομόνωση, πόσο βαριά είναι και μια μέρα ακόμη πίσω από τα σίδερα, είναι φυσικό να είμαι προδιατεθειμένος υπέρ του αιτήματος οιουδήποτε, εφόσον δεν έχει αποδειχθεί τελεσιδίκως ότι είναι ένας στυγνός και επικίνδυνος εγκληματίας, να κερδίσει έστω και μια ημέρα ελευθερίας.
Αλλά, ως άνθρωπος που έχει γνωρίσει τι θα πει διατεταγμένη, από τους μηχανισμούς πολιτικής εξουσίας, «Δικαιοσύνη», και ως πολίτης μιας, υποτίθεται, ευνομούμενης δημοκρατικής ευρωπαϊκής κοινωνίας, αγωνίζομαι ώστε να ισχύει πράγματι η συνταγματική διάκριση των εξουσιών. Οπότε είναι για μένα απαράδεκτη η αξίωση όλων των κυβερνητικών στελεχών να εκτελούν οι δικαστές «παραγγελιές» των πρωθυπουργών, των υπουργών, η των Πολάκηδων. Όσο απαράδεκτα είναι και όσα συμβαίνουν με την «δικαιοσύνη» τύπου Έρντογαν.
Στις δημοκρατίες πάντα υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης ενός λάθους. Απόδειξη η τόσο νωπή αθώωση, από το εφετείο, του επίσης καταδικασθέντος, πρωτοδίκως, για τρομοκρατία, Τάσου Θεοφίλου.
Είναι σκληρό να μείνει αθώος, έστω και μια ημέρα φυλακή. Αλλά αυτό, στις δημοκρατίες, δεν αποφασίζεται ούτε από πολιτικούς ούτε από δημοσιογράφους. Μόνον από τους δικαστές. Που ασφαλώς κάνουν και λάθη. Αλίμονο όμως αν τους αντικαταστήσουμε με πολιτικές αποφάσεις η με «λαϊκά δικαστήρια».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
