Διαφορετικότητα ή μοναδικότητα; Της Ελένης Δεληβοριά

Το κουδούνι ήχησε και πάλι. Κάποιες αγουροξυπνημένες παιδικές κι εφηβικές φατσούλες κοίταξαν γύρω τους να βρουν τους παλιούς τους συμμαθητές, εκείνους που αποθύμησαν και ίσως κι εκείνους για τους οποίους κάποιες φορές ευχήθηκαν να έχουν αλλάξει σχολείο.
Κάποιες μαμάδες έστησαν «πηγαδάκια» και συζήτησαν πώς πέρασαν το καλοκαίρι. Κάποιες ανακουφισμένες που το πρωί θα ξεπροβοδίζουν τα παιδιά για το σχολείο και κάποιες ανήσυχες για το τί τις περιμένει τη νέα σχολική χρονιά. Διευθυντές και δάσκαλοι ευχήθηκαν «Καλή σχολική χρονιά» και πολλοί από αυτούς επισήμαναν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κάθε σχολείο κλπ, κλπ…
Αν ήμουν σκηνοθέτης αυτού του σκηνικού θα έριχνα τα φώτα και τις κάμερες πάνω σε κάποια παιδιά που συνήθως τριγυρνούν μόνα τους μέσα στην αυλή του σχολείου. Αφήνουν το σώμα τους να τριγυρνά ανάμεσα στο πλήθος, ενώ το μυαλό τους πετά κάπου αλλού, μακριά από τη φασαρία και τα αμέτρητα, αδιάκριτα βλέμματα.
Βλέπεις, η διαφορετικότητα εξαιρετικά σπάνια γίνεται ευπρόσδεκτη στο σχολικό και όχι μόνο περιβάλλον. Η διαφορετικότητα μπορεί να αφορά σε σωματικά χαρακτηριστικά ή ενίοτε και πνευματικά, σε εθνικότητα ή οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού, η οποία εύκολα μετατρέπεται στην «αχίλλειο πτέρνα» του.
Μέσα στην κοινωνία οι περισσότεροι έχουμε μάθει να είμαστε απλώς φωτοαντίγραφα κάποιου άλλου και κάθε παρέκκλιση από το απολύτως αποδεκτό από το ευρύ κοινό, οδηγεί τις περισσότερες φορές στην απομάκρυνση του «διαφορετικού» και στην απομόνωσή του. Με άλλα λόγια οδηγεί στην περιθωριοποίηση κι έτσι η «διαφορετικότητα» γίνεται κατάρα κι ας μπορούσε να επικρατήσει η άλλη όψη της, η ευλογημένη! Γιατί κάθε τι διαφορετικό μπορεί να διδάξει και να δώσει επιπλέον χρώμα στην επικρατούσα μονοχρωμία. Όσοι ενοχλούνται από αυτήν την «πολυχρωμία», θα ήταν ωφέλιμο να αναρωτηθούν τίνος είναι τελικά το πρόβλημα, εκείνου που είναι διαφορετικός ή εκείνου που δυσκολεύεται να διαχειριστεί το διαφορετικό; Εξάλλου, ως γνωστόν σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι καμπούρηδες ένα όμορφο παράστημα θεωρείται δυσμορφία!
Κάποια παιδιά και αυριανοί ενήλικες πάντα θα είναι «διαφορετικά» σε σχέση με τη συντριπτική πλειοψηφία και δεν τους ρώτησε καν κάποιος αν θέλουν να είναι! Ας γίνει σεβαστή κάποτε η μοναδικότητα του καθένα από εμάς! Ας θαυμάσουμε κάποτε το θαύμα της μοναδικότητας, γιατί περί αυτού πρόκειται!
Όμως και πάλι, αυτά είναι λόγια. Μόνο λόγια…