«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα….. »
Και ξαφνικά μια μέρα του Ιανουαρίου έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση της μετατροπής του σχολείου μας σε Ωνάσειο Γυμνάσιο. Χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα για τα καινούρια αυτά «πρότυπα» σχολεία, αρχίσαμε να αναζητούμε πληροφορίες μέσα από την ιστοσελίδα του Ωνασείου ιδρύματος και να αντιλαμβανόμαστε ότι το δημόσιο σχολείο μας πρόκειται να εκχωρηθεί για 12 έτη σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία έχει σκοπό να παρέμβει ακόμα και στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου μας. Τη Δευτέρα 20/1/2025, μετά από ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από τότε που έγινε η εξαγγελία της μετατροπής, υπογράφτηκε η σύμβαση ανάμεσα στον υπουργό Παιδείας και στο ίδρυμα Ωνάση.
Ανακύπτουν λοιπόν τα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Γιατί αποφασίστηκε ότι το σχολείο μας θα σταματήσει να δέχεται όλα τα παιδιά της γειτονιάς, τα οποία θα πρέπει να διοχετευτούν σε άλλα γυμνάσια της πόλης;
2. Γιατί δημιουργείται σχολείο «αρίστων;»
3. Γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν ίσες ευκαιρίες;
4. Γιατί δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες;
5. Γιατί τα 11χρονα παιδιά να υπόκεινται σε ένα σύστημα πανελληνίων για την εισαγωγή τους στην πρώτη γυμνασίου;
6. Γιατί πρέπει να καταργηθεί ένα δημόσιο σχολείο;
7. Γιατί το Ωνάσειο δε γίνεται ευεργέτης ή χορηγός πολλών σχολείων της περιοχής, εφόσον θέλει να βοηθήσει πραγματικά την παιδεία; Στην περιοχή μας υπήρχαν μεγάλοι ευεργέτες, όπως ο Παπαγεωργίου κ.α. που δεν ενεπλάκησαν στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου.
8. Γιατί το Ωνάσειο πρέπει να πάρει ένα δημόσιο σχολείο και να το μετατρέψει σε ιδιωτικό;
9. Γιατί καταστρατηγείται ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης;
10. Γιατί δε δημιουργεί από την αρχή ένα ιδιωτικό κολλέγιο; Ποιος ο λόγος της μετατροπής ενός δημόσιου σχολείου σε ιδιωτικό;
11. Γιατί οι καθηγητές που αγαπάμε τα παιδιά, τα διδάσκουμε τόσα χρόνια και είμαστε κοντά τους να φύγουμε από το σχολείο μας;
12. Γιατί χάνουμε τις οργανικές τόσων χρόνων;
13. Γιατί καταπατήθηκαν τα εργασιακά μας δικαιώματα; Δεν είναι αντισυνταγματικό αυτό που συνέβη;
14. Γιατί δε ρωτήθηκε κανένας από τον Σύλλογο Διδασκόντων και τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων;
Τι θα πούμε λοιπόν σ’ αυτά τα παιδιά που μας κοιτούν στα μάτια και περιμένουν απαντήσεις;
Κι ας μην ξεχνάμε ότι τα σχολεία δεν είναι οι τοίχοι. Είναι οι άνθρωποι, μαθητές, γονείς, καθηγητές.
Δεν παραχωρούνται όλα.
Οι διδάσκοντες του 3ου Γυμνασίου Κοζάνης.
