«Για μας, σ’ αυτή την ηλικία, δεν υπάρχουν ούτε ταβέρνες, ούτε καφετέριες. Τα παιδιά μας θέλουμε μόνο να βλέπουμε και τώρα είμαστε κρεμασμένοι στο Skype. Αλλά τι να σου κάνει ένας υπολογιστής;». Αυτό μου είπε και ύστερα προσπάθησε να το διακωμωδήσει.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος. Είναι ένας από τους γονείς των 427.000 ανθρώπων –στην πλειονότητα νέων- που έφυγαν τα τελευταία χρόνια από τη χώρα. Ο απολογισμός του είναι καθαρά προσωπικός –όπως οφείλει να είναι ο απολογισμός του κάθε γονιού- και μέσα σ’ αυτόν δεν χωρούν ούτε στατιστικά στοιχεία παρηγοριάς, ούτε συμψηφιστικά επιχειρήματα γύρω από το ποιος φταίει περισσότερο.
Το πιθανότερο είναι ότι το παιδί του είναι πολύ καλύτερα εκεί που είναι αυτή τη στιγμή από πλευράς επαγγελματικών, αλλά και προσωπικών ευκαιριών. Παρηγοριά στον άρρωστο, θα μου πείτε, σε ότι αφορά στο γονιό. Έτσι είναι.
Η φυγή των νέων από τη χώρα αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Όχι μόνο για τους γονείς τους, αλλά κυρίως για την ίδια τη χώρα που δεν κάνει καμία προσπάθεια να σταματήσει αυτή την αιμορραγία μυαλών, λέγε με και brain drain.
Κι όλο αυτό θα πρέπει να πάψουμε να το βλέπουμε υπό το πρίσμα μιας μεμψίμοιρης ανάγνωσης του τύπου «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι» και να κάνουμε επιτέλους κάτι, γιατί αν συνεχιστεί αυτό δεν θα υπάρχει πραγματικά κάτι να περιμένουμε.
Contents
«Για μας, σ’ αυτή την ηλικία, δεν υπάρχουν ούτε ταβέρνες, ούτε καφετέριες. Τα παιδιά μας θέλουμε μόνο να βλέπουμε και τώρα είμαστε κρεμασμένοι στο Skype. Αλλά τι να σου κάνει ένας υπολογιστής;». Αυτό μου είπε και ύστερα προσπάθησε να το διακωμωδήσει.Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος. Είναι ένας από τους γονείς των 427.000 ανθρώπων –στην πλειονότητα νέων- που έφυγαν τα τελευταία χρόνια από τη χώρα. Ο απολογισμός του είναι καθαρά προσωπικός –όπως οφείλει να είναι ο απολογισμός του κάθε γονιού- και μέσα σ’ αυτόν δεν χωρούν ούτε στατιστικά στοιχεία παρηγοριάς, ούτε συμψηφιστικά επιχειρήματα γύρω από το ποιος φταίει περισσότερο.Το πιθανότερο είναι ότι το παιδί του είναι πολύ καλύτερα εκεί που είναι αυτή τη στιγμή από πλευράς επαγγελματικών, αλλά και προσωπικών ευκαιριών. Παρηγοριά στον άρρωστο, θα μου πείτε, σε ότι αφορά στο γονιό. Έτσι είναι.Η φυγή των νέων από τη χώρα αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Όχι μόνο για τους γονείς τους, αλλά κυρίως για την ίδια τη χώρα που δεν κάνει καμία προσπάθεια να σταματήσει αυτή την αιμορραγία μυαλών, λέγε με και brain drain.Κι όλο αυτό θα πρέπει να πάψουμε να το βλέπουμε υπό το πρίσμα μιας μεμψίμοιρης ανάγνωσης του τύπου «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι» και να κάνουμε επιτέλους κάτι, γιατί αν συνεχιστεί αυτό δεν θα υπάρχει πραγματικά κάτι να περιμένουμε.
