Δεν θυμάμαι να ξεκίνησα τη σχολική ζωή με χαρά. Πρέπει να πήγα στο Νηπιαγωγείο, το επιλεγόμενο τότε «τς Τερψιχόρης» (το όνομα δεν το άγγιξε καθόλου η ιδιωματική προφορά), καμιά βδομάδα αργότερα από τα άλλα παιδιά.
Για πολλά χρόνια όμως αυτή η εβδομάδα εμφανίζονταν στους εφιάλτες μου διογκωμένη … Θαρρούσα είχα καθυστερήσει μήνες ολόκληρους. Θαρρούσα ότι οι υπόλοιποι (καμιά 60, ίσως και παραπάνω) μετείχαν μιας κοινότητας, κι εγώ είχα μείνει απ’ έξω… Δεν μετράει με τον ίδιο τρόπο ο χρόνος στο μυαλό ενός παιδιού όπως στου ενήλικα. Ούτε η αίσθηση να είσαι έξω από την ομάδα βιώνεται με την ίδια ένταση.
Δεν είχα περάσει καθόλου καλά. Ό,τι αναμνήσεις κράτησα (πολλές φαίνεται να τις έσβησα για λόγους …άμυνας) ήταν φορτωμένες με φόβο, αγωνία και απόλυτη εξάρτηση από ένα άτομο σκληρό και άστοργο, τουλάχιστον εκείνη τη χρονιά που περάσαμε εμείς. Κι εντελώς ανεξέλεγκτο.
Έτσι πρόχειρα μου έρχεται στη μνήμη ένα περιστατικό από κείνη την τάξη.
Μας έβαζε η κυρία μας να κεντάμε έναν κύκλο ιχνογραφημένο σε χαρτόνι– είχε κάτι χοντρά σημάδια σαν τελείες στην περιφέρεια, προφανώς για να μην ξεφύγουμε. Σε κάποια φάση μου έφυγε η κλωστή από τη βελόνα. Προσπάθησα να την περάσω μόνη μου, δεν τα κατάφερα και φυσικά έκανα το πιο λογικό πράγμα που αναμένεται από ένα παιδάκι. Πήγα στη δασκάλα μου και της είπα «Κυρία, δεν μπορώ να περάσω την κλωστή…» Κι εκεί μπροστά σε όλους κι εντελώς αναπάντεχα μου τραβάει μια μπάτσα που άστραψε το μάγουλό μου. «Άλλη φορά θα μπορείς;» ούρλιαξε. Έμεινα κόκκαλο! Δεν είναι τόσο ο φόβος που θυμάμαι όσο μια τεράστια έκπληξη. Με τίποτα δεν περίμενα τέτοια βιαιότητα και απόρριψη. «Θα μπορώ, θα μπορώ…» θυμάμαι να τη διαβεβαίωσα και κάθισα κάτω.
Φυσικά δεν μπόρεσα. Και φυσικά δεν κοίταξε αν τα κατάφερα.
Κι από κει και πέρα και μέχρι τώρα ποτέ δεν μπορούσα να … περνάω κλωστές με μεγάλη ευκολία. Τώρα ντιπ! Για άλλους λόγους…
Σήμερα πήγε μια άλλη Ματίνα Μόμτσιου για πρώτη φορά στο σχολείο. Με τους γονείς της να τη συνοδεύουν σαν παραστάτες και στην διαδρομή, αλλά και σε κάθε καμπή και σε κάθε πρόκληση που είναι γραφτό να βγει στο δρόμο της αυτές τις μέρες. Με δασκάλα μια καθ’ όλα άξια παιδαγωγό, που σέβομαι και εκτιμώ πολύ. Σε ένα νηπιαγωγείο που τιμά τα συνθετικά του ονόματός του στο έπακρο. Παρέχει αγωγή πολλών επιπέδων στα νήπια.
Και μ’ αφορμή αυτή την πρώτη μέρα τη σημερινή, σκέφτηκα από τι εφαλτήριο ξεκινούν τα παιδιά πλέον.
Σε τι εκπαιδευτήρια και με τι ανθρώπους να τα παίρνουν από το χέρι και να τα καθοδηγούν με στοργή και κατανόηση στα πρώτα βήματα μιας πολύ μεγάλης πορείας.
Τιμή στις νηπιαγωγούς
Και στους σημερινούς γονείς
Η φωτογραφία από τη Σούλα Παλέντζα. Της μικρής Ματίνας!
