Αντιγράφω από την διεθνή ειδησεογραφία:
“Ο Βρετανός Μάρκους Μπερκς, μουσικός που είχε συμμετάσχει στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά “Bad Lads”, πέθανε από κορονοϊό την Παρασκευή (27/08) σε ηλικία 40 ετών. Η έγκυος σύζυγός του επιβεβαίωσε τον θάνατό του και ανέφερε πως μόνο όταν η κατάστασή του επιδεινώθηκε, αποδέχθηκε πως ήταν “αδαής” και παρότρυνε τότε τον κόσμο, ακόμα και αντιεμβολιαστές, να εμβολιαστούν”.
Από το κρεβάτι του νοσοκομείου έκανε μια δήλωση: “Όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις αρκετή αναπνοή, είναι το πιο τρομακτικό συναίσθημα στον κόσμο. Είχα μια άγνοια απέναντί του και απλώς το ανέβαλα (τον εμβολιασμό). Το πρώτο πράγμα που θα πω στην οικογένειά μου και σε όποιον βλέπω είναι να κάνει το εμβόλιο“. Μόνο που δεν πρόλαβε να δει κανέναν. Ήταν πια πολύ αργά.
Την ίδια ώρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είχαμε πολυπρόσωπες συγκεντρώσεις “αντιεμβολιαστών” με ένα ευρύ φάσμα “ιδεολογικού υποβάθρου”. Έκανα χάζι τις εικόνες. Από “Ελληναράδες” περιβεβλημένους με το εθνικό σύμβολο, ως “γνήσιους” χριστιανούς που ύψωναν εικόνες και σταυρούς. Από “αναρχοχαρούμενους” με συνθήματα όπως “δεν ειναι υγειονομικά μέτρα, ειναι δικτατορία”, ως ακόμη και νοσταλγούς της πραγματικής δικτατορίας, που ύψωναν εικόνες του “Γιώργαρου”, του Παπαδόπουλου.
Κατανοώ όσους ειναι επιφυλακτικοί επειδή φοβούνται. Κατανοώ και όσους ειναι “σκεπτικιστές” επειδή τα εμβόλια κατά του συγκεκριμένου ιού δεν έχουν “πιστοποίηση” μακράς, πολύχρονης, κλινικής δοκιμασίας. Βγήκαν, κατ’ ανάγκην, στην κυκλοφορία σε χρόνο αδιανοήτως περιορισμένο για άλλες εποχές και άλλες καταστάσεις. Αλλά, δυστυχώς, ο ιός, ιδίως δε αυτή η μετάλλαξη, η λεγόμενη “Δέλτα”, δεν δείχνουν την ίδια ….κατανόηση. Ούτε απέναντι στους σκεπτικιστές ούτε απέναντι στους “αρνητές”.
Ας αφήσουν λοιπόν τις θεατρικές φωνές περί καταστρατήγησης των ατομικών ελευθερίων, με την υποχρεωτικότητα των εμβολίων, τουλάχιστον για κάποιες ειδικές ομάδες του πληθυσμού. Και όταν μας απαγορεύουν να οδηγούμε ενώ έχουμε κατεβάσει ένα σωρό “μπιρόνια” ή τσίπουρα, ασφαλώς και τότε επεμβαίνουν στις προσωπικές ελευθερίες μας. Αλλά αλλοίμονο αν αφήσουν ελεύθερους όλους τους αρειμάνιους πότες να οδηγούν.
Εδώ ειναι κάτι περισσότερο από το “η ελευθερία τους ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου”. Εδώ, η ελευθεριότητα και η στραβοξυλιά του ενός, πρέπει να σταματά εκεί που διακυβεύεται η ίδια η ζωή του άλλου.
Πρέπει να ακούσουμε τα κύκνεια μηνύματα, μετανοημένων αρνητών ή σκεπτικιστών, για να το καταλάβουμε;
