Με τόσα που υφιστάμεθα, αυτά τα χρόνια της κρίσης, φαίνεται πως, σε εξαιρετικώς επικίνδυνο ποσοστό, ένας μέρος των πολιτών, των πολιτικών αλλά και των ανθρώπων της ενημέρωσης (ίσως επειδή οι τελευταίοι έχουμε να ασχοληθούμε με τα δικά μας, την δίκη μας εξαθλίωση) έχουμε σιγά-σιγά αρχίσει να συνηθίζουμε. Έχουμε πάθει συλλογικό μιθριδατισμό. Διό και δεν αντιδρούμε όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού μας.
Κτυπητό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με την επινόηση Κατρούγκαλου να μην καταβάλλεται η σύνταξη χηρείας σε μια ανασφάλιστη γυναίκα, αν είναι κάτω των 55 ετών. Λες και μια χήρα πενήντα ετών μπορεί εύκολα να βρει δουλειά στη χώρα της μεγαλύτερης ανεργίας. Είτε μια σαραντάχρονη με δυο ανήλικα παιδιά. Και ακόμη χειρότερα αν ο σύζυγος είχε πάρει στεγαστικό δάνειο, το οποίο θα πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει εκείνη, αλλιώς, έκτος από τον σύντροφο ζωής, θα χάσει και το σπίτι.
Εάν ο εκλιπών σύζυγος είχε κάνει μια ασφάλεια ζωής, σε μια ιδιωτική ασφαλτική εταιρία, δηλαδή σε ένα όργανο του «καπιταλιστικού συστήματος», κατά την ίδια χρονική περίοδο που πλήρωνε και στο ταμείο του για την κοινωνική του ασφάλιση, ουδείς κακός καπιταλιστής θα διενοείτο να στερήσει από την χήρα του τα δικαιώματα της. Είτε στην εφάπαξ αποζημίωση, ούτε στις μηνιαίες καταβολές, αν εκείνος είχε επιλέξει ένα από τα προγράμματα συνταξιοδότησης που προσφέρουν οι ασφαλιστικές εταιρίες.
Ε, αυτό που είναι αδιανόητο για τις …κακές καπιταλιστικές εταιρίες, το διαπράττει , ως έγκλημα εν ψυχρώ, μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται «αριστερή». Που κορδακίζονται οι υπουργοί και τα στελέχη της ότι έχουν «κοινωνική ευαισθησία». Ότι η πολιτική τους έχει «κοινωνικό πρόσημο».
Αφήνω στην άκρη κατά πόσο ο «νόμος Κατρούγκαλου» είναι παράνομος. Ότι παραβιάζει το Σύνταγμα. Αυτό θα το κρίνουν τα ακυρωτικά δικαστήρια. Στα όποια έχουν προσφύγει, μέσω της οργάνωσης ΑΞ.Ι.Α. που συνέστησαν, αρκετές από εκείνες τις γυναίκες που τιμωρούνται από την Πολιτεία επειδή έχασαν τον σύζυγο τους π.χ. σε ηλικία σαράντα ή πενήντα ετών και δεν είχαν δική τους ασφάλιση, έχοντας προτιμήσει να ρίξουν το βάρος τους στην ανατροφή των παιδιών τους. Αν όλα αυτά είναι «αριστερα» και έχουν «κοινωνικό πρόσημο», τότε εγώ φαίνεται ότι είμαι αστροναύτης και δεν το είχα καταλάβει.
Η Ελληνίδα, ως μάνα, εργαζόμενη, πολίτης, έχει την αθλιότερη κρατική αντιμετώπιση.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
