Εικόνες ετερότητας

Η εικόνα και ο ρόλος του «άλλου», του εθνικά, πολιτισμικά ή φυλετικά διαφορετικού, υπήρξε και συνεχίζει να είναι κυρίαρχο στοιχείο της εθνικής μας αφήγησης.
Πέρα από έναν εθνορομαντικό τρόπο να προσεγγίσει κανείς το ποιος είναι σε σχέση με τους άλλους, υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες συσχετισμοί που μπορούν να οδηγήσουν στην αποτύπωση της σχέσης. Σύμφωνα με τον Φλάϊσερ  «για τους Φινλανδούς, το κυρίαρχο συστατικό της ταυτότητάς τους είναι ότι δεν είναι Σουηδοί, ενώ για τους Σκωτσέζους ότι είναι θερμότεροι από τους Άγγλους» (Νέα Εστία, τχ. 1844, Μάιος 2011: 910-936).
Ουσιαστικά, όμως, η αυτοεικόνα μας ως λαός τροφοδοτείται μέσα από την αντιθετική αναφορά στις εικόνες άλλων εθνοτήτων, ιδίως εκείνων από τις οποίες θέλουμε να διαφοροποιηθούμε, αναζητώντας ταυτόχρονα συμμάχους με κοινά γνωρίσματα.
Οι Τούρκοι πρωτίστως και οι Γερμανοί, ίσως και οι Αμερικανοί, δευτερευόντως, αποτελούν αυτούς με τους οποίους παγίως αντιπαρατιθέμεθα στη φαντασιακή μας κοινότητα, κατά τον Άντερσον. Στο «ηρωϊκό» μας παρελθόν προσπαθούμε να ανακαλέσουμε μνήμες υπεροχής έναντί τους.