Η ευαισθησία, και η δική σας κ. Πρόεδρε, –που είχατε και οικογενειακό ιστορικό με την μητέρα σας- και της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, για το πώς θα καταστήσετε περισσότερο πρόσβαση την Ακρόπολη στους προσκυνητές με κινητικά προβλήματα, είναι ασφαλώς επαινετή. Αλλά δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Η δημιουργία ομαλών διαδρόμων, για να κινούνται επ’ αυτών τα αμαξίδια των ΑμΕΑ, είναι αναγκαιότητα. Εξίσου όμως αναγκαιότητα είναι και ο σεβασμός του μνημείου. Η μη αλλοίωση της μορφής του.
Όταν έχεις να κάνεις με ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, αλλά και μνημείο ταυτότητας αυτού του έθνους, εύκολες λύσεις δεν γίνονται αποδεκτές. Και ο τρόπος που επελέγη είναι ακριβώς αυτός. Η «εύκολη λύση». Η «αρπακολλατζίδικη». Να στρωθούν οι διάδρομοι με σκυρόδεμα. Επί το λαϊκότερον μπετόν. Με συμπαθάτε, αλλά αυτό λέγεται βανδαλισμός. Θυμίζει «μεγαλεία» βλαχοδήμαρχου. Κάτι να κάνουμε, όπως-όπως, για να μη χάνουμε εισιτήρια των ΑμΕΑ, από όλο τον κόσμο, που έρχονται να προσκυνήσουν τον «ιερό βράχο».
Λυπάμαι αλλά ουδόλως με καλύπτουν οι δικαιολογίες του καθηγητή αρχαιολογίας κ. Κορρέ, τις οποίες προβάλλετε ως επιχείρημα. Όχι μόνον διότι είναι έωλος ο ισχυρισμός ότι «Το σκυρόδεμα είναι κοντά στη φύση», κάτι που αν το αποδεχθούμε ως αξίωμα μπορεί να οδηγήσει σε εκτρωματικές παραμορφώσεις μνημείων και τοπίων. Κυρίως όμως διότι είναι εξοργιστικό το άλλο μέρος των ισχυρισμών του: «Ο ιδανικός για εμένα τρόπος είναι η ανάπλαση επιφάνειας από παρόμοιο βράχο, αλλά αυτό κοστίζει πάρα πολύ και είναι πολύ δύσκολο. Αν ήμουν νέος ίσως το δοκίμαζα, αλλά ξέρω πόσο δύσκολα είναι να περνάμε από τη θεωρία στην πράξη. Κινηθήκαμε ρεαλιστικά με ένα υλικό που είναι στενός συγγενής του φυσικού βράχου. Το σκυρόδεμα είναι κοντά στη φύση».
Δηλαδή επειδή γέρασε ο κ. Κορρές, δεν έχει την υπομονή να κάνει εκείνο που θεωρεί ιδανικό, οπότε …τσιμέντο να γίνει. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του αλησμόνητου Δημήτρη Πικιώνη, που γονάτιζε μια ζωή για να αρμολογήσει πέτρα προς πέτρα τον περιβάλλοντα χώρο γύρω από την Ακρόπολη και απέναντι, στον λόφο των Μουσών, γνωστότερο ως «Φιλοπάππου».
Επικαλείται και το κόστος. Πόσο μεγαλύτερη ντροπή, από την αποδοχή μιας καταστροφής επειδή η ελληνική πολιτεία δεν κινήθηκε, ως όφειλε, να βρει χορηγούς για λίγα εκατομμύρια, ενώ θα μπορούσε να συγκινήσει και τους Πανέλληνες και διεθνείς λάτρεις του μνημείου;
