Της Βάιας Λαμπροπούλου
Όταν το αρχαίο θέατρο αγγίζει την καρδιά της σύγχρονης κοινωνίας
Συμμετοχή στην παράσταση “Λυσιστράτη”, Ομάδα Επέκεινα – Πτολεμαΐδα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ιωαννίδη.
Στον κόσμο που ζούμε, η λέξη «ειρήνη» ακούγεται συχνά – αλλά βιώνεται σπάνια. Τη χρησιμοποιούμε στις ευχές, την αναζητάμε στα τραγούδια, την προσευχόμαστε στους δύσκολους καιρούς. Κι όμως, ειρήνη δεν σημαίνει απλώς την απουσία του πολέμου. Σημαίνει παρουσία δικαιοσύνης, δυνατότητα, σεβασμό, κοινωνική φροντίδα.
Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, μέσα από τη σύγχρονη και βαθιά ανθρώπινη διασκευή της ομάδας Επέκεινα, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ιωαννίδη, έρχεται να μας το υπενθυμίσει με δύναμη και αλήθεια:
Ο πόλεμος δεν είναι μόνο τα όπλα.
Είναι η στέρηση των ονείρων, η ανισότητα, η οικονομική ασφυξία, η απώλεια νοήματος.
Είναι να μην έχεις φωνή, ελπίδα, επιλογή.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, το θέατρο υψώνει το ανάστημά του – όχι με στόμφο, αλλά με ειλικρίνεια και σύμπνοια.
Η Λυσιστράτη δεν είναι απλώς μια κωμωδία. Είναι πράξη αντίστασης και βαθιάς ανθρωπιάς.
Είναι η γυναικεία και συλλογική φωνή που λέει:
«Όχι πια πόλεμος. Όχι πια σιωπή. Ναι στην ειρήνη, στην ενότητα, στην αγάπη.»
Ως μέλος αυτής της παράστασης, μέσα από τον ρόλο μου, κουβαλώ την αγωνία και την ελπίδα κάθε ανθρώπου που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο.
Έναν κόσμο όχι μονόχρωμο, αλλά σαν μια ανθρώπινη τουλούμπα – πολύχρωμη, ζωντανή, χαρούμενη.
Όχι κόσμο “για λίγους”, αλλά για όλους.
Η ειρήνη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη και δικαίωμα.
Και μπορεί να χτιστεί – με πράξεις μικρές αλλά γενναίες.
Με τέχνη που φωτίζει, με πολιτισμό που ενώνει, με ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τη βία, την αδιαφορία ή τον φόβο.
Αν αυτό το έργο, αυτή η σκηνή, αυτός ο λόγος, καταφέρει να αγγίξει έστω και μία καρδιά – τότε η προσπάθειά μας αξίζει.
Γιατί η ειρήνη αρχίζει μέσα μας.
Και επεκτείνεται όταν την μοιραζόμαστε.
