Γνώρισα εθιμοτυπικά τον Φίλιππο Τσιμπόγλου ως διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης όταν διετέλεσα πρόεδρος του Δ.Σ. της Κοβενταρείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Εθιμοτυπικά, όπως και δεκάδες άλλους επιτελικούς πολιτιστικών οργανισμών και ως όφειλα. Όμως, στη μοναδική περίπτωσή του, έσπευσα να γνωριστώ καλύτερα και έμαθα έναν συγκινητικό άνθρωπο ο οποίος είχε στην εντέλεια του χαρακτήρα του και της διαδρομής του μόνο οδηγό του την πραγματική μέριμνα για τις ελληνικές βιβλιοθήκες και τα γράμματα. Θεωρώ πως παρά την οξύνοιά του και την προφανή σε όλους ικανότητα να ηγείται προσπαθειών, ξεχώρισε κυρίως για την πολύ σπάνια ποιότητά του να μην δέχεται ποτέ την αιχμαλωσία των δεύτερων σκέψεων και να παραμένει ισότιμος και πολύτιμος συνομιλητής όλων. Η ειλικρίνεια αυτή και η ευθύτητά του μαρτυρούνται ελπίζω από όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του.
Για την Κοζάνη, όπως και για κάθε άλλη πόλη που σχετίζεται με το βιβλίο, υπήρξε ευεργετικός και ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Δεν είμαι φυσικά σε θέση να αξιολογήσω την διάρκεια της δικής μου θητείας, μπορώ όμως με ασφάλεια να σημειώσω πως αυτή θα ήταν πολύ λιγότερο ευνοϊκή χωρίς την συνεχή φιλία και αρωγή του. Υπήρξε ο υποδειγματικός και άνευ όρων σύμμαχος της Βιβλιοθήκης της Κοζάνης απέναντι σε πολλές δυσκολίες κατά την μετεγκατάστασή της και ένας πραγματικός εθνικός οδηγός της υπόθεσης των βιβλιοθηκών. Όραμα και μεταδοτική επιδίωξή του υπήρξε η ιδέα μίας ενωμένης Ελληνικής Βιβλιοθήκης που μπορεί να συνδράμει στην παγκόσμιο κοινότητα των γραμμάτων και για αυτό και μόνο του πρέπουν Αλεξανδρινές τιμές, αλλά κυρίως του πρέπει η συνέχιση του έργου του.
Ο ξαφνικός θάνατός του είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο έως μη αποδεκτό νέο και η μνήμη του θα είναι πάντα συνδεδεμένη με τους νέους χώρους της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Όμως αξιομνημόνευτη δεν είναι τόσο η σχέση του με το εντυπωσιακό κτηριακό συγκρότημα το οποίο εν πολλοίς έφερε στη ζωή των Αθηνών, όσο η παραδειγματική αντίληψη και ο τρόπος εργασίας του που υπερέβησαν κατά πολύ τα όρια του υπηρεσιακού και τις αρετές του καλού επαγγελματία και τον κατέταξαν στην χορεία των λειτουργών. Δεν ξέρω τί ακριβώς σημαίνει η φράση «αιωνία η μνήμη» στις αρκετά αμνησιακές ημέρες μας, όμως όσο ζω θα τον μνημονεύω σε κάθε συζήτηση για βιβλιοθήκες και βιβλία και θα τον διαφυλάσσω στην ίδια έξοχη κατηγορία μνήμης όπου συγκρατώ τον ήρωα των δικών μας βιβλίων, Νικόλαο Δελιαλή. Είμαι σίγουρος ότι οι δυο τους ήδη συζητούν για καταλόγους χειρογράφων στον Παράδεισο.
Ο Παναγιώτης Δημόπουλος είναι πρώην Πρόεδρος της Κοβενταρείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης
