Σήμερα κηδεύεται ένας άνθρωπος για τον οποίο κάποιοι επιφύλαξαν τον χαρακτηρισμό “τελευταίος αγνός φίλαθλος”. Ο Γιάννης Ματζουράνης. Οπαδός του “Εθνικού” Πειραιώς. Γνωστός με το προσωνύμιο “Εθνικάρας” καθώς στερεοτύπως εκφωνούσε μιαν ιαχή υπέρ της ομάδας του, με μια βροντερή φωνή που ακουγόταν σε όλο το γήπεδο: “Εθνικάαααααρααααα”. Την οποία εκφωνούσε με το ίδιο πάθος και όταν η ομάδα του αγωνιζόταν στα “μεγάλα σαλόνια” της Α΄ Εθνικής, αλλά και τώρα που πάσχισε με πολλές δυσκολίες να κρατηθεί στην Γ΄ Εθνική.
Αρνούμαι να αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό “τελευταίος αγνός φίλαθλος”. Θα ήταν ό,τι πιο απαισιόδοξο για την σποριάγγεια, για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ελπίζω ότι αυτός ο πράγματι αγνός φίλαθλος, γεννημένος στο Άστρος Κυνουρίας και μεγαλωμένος, από δέκα ετών, στην καρδιά του Πειραιά, την Ευαγγελίστρια, δίδαξε με το ήθος του και πολλούς άλλους. Σε πείσμα του καρκινώματος που συνιστούν οι “οργανωμένοι οπαδοί”, οι στρατιές των χουλιγκάνων, που καλύπτονται και ενισχύονται πολλαπλώς, ιδίως δε οικονομικώς, από τους μεγαλοεπιχειρηματίες που επενδύουν στο ποδόσφαιρο, με βλέψεις πέρα από το οικονομικό κέρδος, ακόμη και σε παίγνια πολιτικής επιρροής, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν αγνοί φίλαθλοι σαν τον Γιάννη Ματζουράνη.
Δούλευα, εξ απαλών ονύχων, στην αγορά του Πειραιά. Όπου κυριαρχούσαν δύο στρατόπεδα. Από την μια τα χασαπάκια, τραγουδισμένα από τη Στέλα Χασκίλ, σε μουσική του Μάρκου Βαμβακάρη. Που ήταν όλοι τους “Ολυμπιακοί”. Ανάμεσα τους και ο πατέρας μου. Και από την άλλη οι ψαράδες. Που ήταν όλοι τους “Εθνικοί”. Όπως και ο νονός μου. Που πάσκιζε ματαίως να με “φωτίσει”, ώστε να αλλάξω ομάδα.
Υπήρχε ασφαλώς αντιπαλότητα. Η οποία όμως περιοριζόταν σε αμοιβαία πειράγματα. Εντός και εκτός γηπέδου. Ένα από τα οποία έμελε να μείνει στην ιστορία. Η σκωπτική διάθεση δηλαδή, των “εθνικάκηδων” της ψαραγοράς, να αντιμετωπίζουν τον “Ολυμπιακό” ως φτηνό αφρόψαρο, κολλώντας του το παρατσούκλι “ο γαύρος”. Όπερ του έμεινε ως “ταμπέλα” στην διάθεση όλων των αντιπάλων του.
Ελαφρύ να ειναι το χώμα του ανθρώπου που επί δεκαετίες δεν έχασε παρά μόνο δώδεκα αγώνες της ομάδας του -η μια την ημέρα του γάμου του- αλλά κανείς δεν θα βρεθεί να πει ότι δεν ήταν άψογος οικογενειάρχης. Από περισσότερους Ματζουράνηδες και λιγότερους τυφλωμένους από τον φανατισμό “οπαδούς”, ενίοτε δε και “μισθοφόρους”, έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο.
