Καθιερώθηκε να εορτάζεται στο ευρωπαϊκό έδαφος την 9η Μαΐου η λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου, καθώς την ημέρα αυτή συνθηκολόγησε η ναζιστική Γερμανία. Ο πόλεμος όμως κρατούσε ακόμη στην περιοχή του Ειρηνικού και θα θυσιάζονταν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολεμιστές και άμαχοι πριν αναγκαστεί να συνθηκολογήσει και η στρατοκρατική Ιαπωνία. Το δράμα όμως που εκτυλίχθηκε στην Άπω Ανατολή δεν μας αγγίζει και πολύ. Αρκετά είναι τα όσα υπέφεραν οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι, φαίνεται να μην έβαλαν μυαλό.
Συνηθίζεται, μετά από κάθε πόλεμο, να γίνεται λόγος για νικητές και ηττημένους. Συνιστά αυτή η διάκριση μεγάλη μωρία του «ορθολογικού» δυτικού ανθρώπου. Η χώρα μας συγκαταλέγεται μεταξύ των νικητών. Σαν τι τάχα είχε απομείνει όρθιο κατά την αποχώρηση των κατακτητών; Και οι «σύμμαχοί» μας ως αμοιβή προετοίμασαν τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Άραγε υπήρξε χώρα, η οποία είχε εμπλακεί στον πόλεμο και ο λαός της δεν δεινοπάθησε; Μπορεί οι Ηνωμένες Πολιτείες να μη γεύτηκαν την καταστροφή, που υπέστησαν οι ευρωπαϊκές χώρες, δεν ήσαν όμως λίγοι οι πολίτες της που έχασαν τη ζωή τους και δεν υπήρξε μικρή η οικονομική τους απώλεια.
Τελικά ουδείς εξήλθε νικητής; Ασφαλώς υπήρξε κάποιος, όμως αυτός δεν είναι άφρων, για να διατυμπανίσει τον θρίαμβό του! Παρακολουθούσε εκ του ασφαλούς τα δραματικά γεγονότα με τη βεβαιότητα ότι, όποια και να ήταν η έκβαση του πολέμου, αυτός θα ήταν ο μόνος νικητής. Πρόκειται για το τραπεζικό σύστημα. Αυτό που η αδράνεια των ηγετών των θεωρουμένων ισχυρών κρατών επέτρεψε να χρηματοδοτήσει, με το αζημίωτο βέβαια, τον Χίτλερ, για να αποκτήσει στρατιωτική υπεροπλία. Βέβαια δεν ήθελε τη νίκη αυτού του τέρατος, το οποίο έδειξε την αγριότητά του εναντίον του εβραϊκού λαού, οι ηγέτες του οποίου ήλεγχαν από αιώνων το τραπεζικό σύστημα. Δεν τον ενίσχυσαν από συμπάθεια, αλλά από ψυχρό υπολογισμό των κερδών από τη σύγκρουση. Δεν τον φοβήθηκαν, όπως οι απλοί Εβραίοι, που υπέστησαν τα πάνδεινα. Αυτοί έγκαιρα έδωσαν «τόπο στην οργή» και εγκατέλειψαν το γερμανικό έδαφος. Ήθελαν απλώς ο πόλεμος να διαρκέσει κάποια χρόνια, ώσπου να σωριαστούν τα πάντα σε ερείπια! Γι’ αυτό και δεν έχουμε κάποια λογική εξήγηση της διαταγής του Χίτλερ προς τον Γκουντέριαν να ανακόψει την προέλαση, που θα οδηγούσε στην εξόντωση των ακαλύπτων στις ακτές της Δουνκέρκης Αγγλογάλλων πολεμιστών.
Από την άλλη δεν έχει δοθεί εύλογη ιδεολογική απάντηση για τους λόγους της ανίερης συμφωνίας ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης, όπως δεν δόθηκε αργότερα εύλογη απάντηση για τους λόγους κατάρρευσης του κομμουνιστικού κόσμου, ο οποίος δεν ήταν και τόσο εχθρικός, όσο φαίνεται, έναντι του τραπεζικού κατεστημένου. Ας ψάξουμε σε βάθος τη χρηματοδότηση της μπολσεβικικής επανάστασης. Μ’ αυτό δεν θέλουμε να ισχυριστούμε ότι της Ρωσίας δεν της άξιζε να πληρώσει τότε τις αμαρτίες αρχόντων, κλήρου και διανόησης.
Ήλθε η ημέρα και, επί τέλους, έπαυσε η αιματοχυσία και οι καταστροφές. Κάποιοι διανοούμενοι έγραψαν ότι οι επιζήσαντες εξήλθαν πιο ώριμοι από τη δίνη του πολέμου. Στο εξής θα ήσαν πολλοί εκείνοι, που θα αγωνίζονταν για την εμπέδωση της ειρήνης στην Ευρώπη, αλλά και πιο πέρα, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη! Ο άνθρωπος που δεν υπολογίζει τον Θεό τρέφεται διαρκώς με αυταπάτες. Ο Αλμπέρ Καμύ αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» τονίζει ότι «το μέλλον είναι η μόνη υπερβεβαιότητα των ανθρώπων χωρίς Θεό»! Προβάλλει μάλιστα ως αιτία του πολεμικού ολέθρου τον δυτικό μηδενισμό, την πλέον ακραία μορφή του οποίου πρέσβευαν οι οπαδοί του ναζισμού (και όχι μόνος ο «παράφρων»Χίτλερ). Αλλά και οι «νικητές» από το πνεύμα του μηδενισμού εμφορούνταν, απλά δεν είχαν υπερβεί τα «εσκαμμένα». Απόδειξη ότι αμέσως άρχισε ο αποκληθείς «ψυχρός» πόλεμος, ο οποίος επί δεκαετίες έκανε τους λαούς να παρακολουθούν με σφιγμένη την καρδιά τις διεθνείς εξελίξεις.
Θα ισχυριστούν ίσως κάποιοι ότι εμφανίζομαι υπερβολικά απαισιόδοξος, αφού η Ευρώπη συμπλήρωσε 70 έτη ειρηνικού βίου. Λαοί εχθρικοί επί αιώνες αποδέχθηκαν να καθίσουν οι εκπρόσωποί τους γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συσκεφθούν για το μέλλον της γηραιάς Ηπείρου στη βάση της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας. Έτσι δεν γεννήθηκε η ΕΚΑΧ, αρχικά, και στη συνέχεια η ΕΟΚ και η ΕΕ; Χωρίς να αμφισβητώ τις καλές προθέσεις κάποιων πολιτικών ηγετών του μεταπολέμου, είχα εξ αρχής επιφυλάξεις για το αν πράγματι αυτοί ήλεγχαν την κατάσταση και είχαν τη δύναμη να επιβάλλουν τις κοινές, αν υπήρχαν, απόψεις περί συνεργασίας εν δικαιοσύνη, η οποία, ας μη λησμονούμε, είναι η καλύτερη εγγυήτρια της ειρήνης. Ας προσέξουμε όμως τι συνέβη: Ήδη κατά τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να ανέρχονται στο πολιτικό στερέωμα ηγέτες κατά πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών των λαών, που είχαν πιστέψει σε μεγάλο βαθμό στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης! Τα οικονομικά σκάνδαλα έγιναν καθημερινότητα, ο κοινωνικός και ο οικογενειακός εκφυλισμός αποτέλεσαν προτεραιότητα πλήθους αστικών κυβερνήσεων, υπό τις επιδοκιμασίες ενός αλλοιωμένου κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο αποκτούσε ολοένα και περισσότερα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά (ευρωκομμουνισμός)! Και όταν ξαφνικά (;) κατέρρευσε ο «υπαρκτός (;) σοσιαλισμός, διαπιστώσαμε ότι οι πολιτικοί ηγέτες είχαν παραδώσει την εξουσία στο τραπεζικό σύστημα. Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι αυτό συνέβη μόνο στη χώρα μας, η οποία δοκιμάζεται επί εξαετία λόγω της απληστίας των διεθνών τοκογλύφων. Όλες οι χώρες είναι υποταγμένες στο τραπεζικό κεφάλαιο και οι ηγέτες των πλέον ισχυρών χωρών εκτελούν εντολές των κρατούντων τραπεζιτών, με το αζημίωτο βέβαια, καθώς τους παρέχεται ικανοποίηση τόσο κενοδοξίας (τιμές και αξιώματα), όσο και φιλαργυρίας (οικονομικά οφέλη). Υπό τις συνθήκες αυτές είναι επιεικώς αφελές να στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος θα διαχειριστεί τις υποθέσεις της χώρας μας καλύτερα από τους προηγούμενους. Είναι οδυνηρό να συντηρούμε την αντιπαλότητα, καλυμμένη μάλιστα με ιδεολογικό μανδύα, στην μεταϊδεολογική εποχή! «Λαός διχασμένος πάντα ηττημένος»! Συρόμενοι πίσω από δημαγωγούς, στην υπηρεσία των κρατούντων, εναποθέτουμε και εμείς τις ελπίδες μας στο μέλλον, το οποίο γίνεται παρόν και παρελθόν, ενώ η κρίση ολοένα και βαθαίνει. Εμείς όμως εγωπαθείς όντες δεν θέλουμε να αποδεχθούμε ότι έχουμε επιλέξει λανθασμένη πορεία, μακράν του Θεού. Και χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται (Ντοστογιέφσκι). Ελπίζουμε ότι ίσως καταφέρουν να περισώσουν τις συντάξεις, να μειώσουν την ανεργία, να αναστείλουν τη φυγή των νέων, να ωθήσουν την οικονομία της χώρας προς την ανάκαμψη. Πώς θα γίνει αυτό; Δεν το πολυεξετάζουμε, καθώς έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε ενδοκοσμικούς σωτήρες!
Από τη λήξη του πολέμου ξεκινήσαμε. Δεν μας αρκεί το ότι απολαμβάνουμε τα αγαθά της ειρήνης; Εγωπαθείς στο έπακρο, υποταγμένοι άνευ όρων στις δυτικές αξίες, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Οι Ευρωπαίοι φιλειρηνιστές, σε αγαστή συνεργασία με τους υπερατλαντικούς ομοϊδεάτες τους, δεν έπαψαν στιγμή να προκαλούν τοπικούς πολέμους σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, για τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Και, δυστυχώς, ακόμη και τώρα, που οι συμφοριασμένοι του πλανήτη πραγματοποιούν την έξοδο προς τη «γη της επαγγελίας», διχασμένοι, άλλοι ζητούμε την καλή διαχείριση του προβλήματος, που μας δημιουργούν και άλλοι ζητούμε να τους πετάξουμε στη θάλασσα, όπως το επιθυμούν κυρίως οι προκαλούντες την προσφυγιά. Λίγοι τολμούμε να κραυγάσουμε κάτω οι πόλεμοι για τα άθλια συμφέροντα των πλουτοκρατών. Ελευθερία στους υπόδουλους λαούς, που οδηγούνται στο υπαρξιακό κενό ή την ακραία ανέχεια. Αλλά η ελευθερία είναι δώρο του Θεού, τον θάνατο του οποίου ο δυτικός άνθρωπος είχε εξαγγείλει ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα. Τι μπορεί να γνωρίζει από ελευθερία ο δούλος, που όμως καυχάται ότι είναι ελεύθερος;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
