Ελπίδες και ματαιώσεις

1 Min Read

Το καινούργιο από τη φύση του υπόσχεται. Το άγνωστο. Αυτό που δεν έχουμε δοκιμάσει. Δεν ξέρουμε αν θα είναι καλύτερο. Ελπίζουμε, όμως, και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Τέτοιες μέρες του χρόνου που «κάνουμε προσωπικό ταμείο», λέμε πολλά και βαρύγδουπα για εκείνα που αφήνουμε πίσω και για όσα έχουμε μπροστά μας. Επενδύουμε στην ανατολή μιας καινούργιας μέρας, της 1ης Ιανουαρίου, όσα δεν επενδύουμε στις υπόλοιπες 364, παραβλέποντας ότι όλα αυτά στην ουσία είναι μια σύμβαση, μια πλάκα που κάνουμε στον συνεχή και αμείλικτο χρόνο.
Ακόμα κι έτσι, όμως, όλο αυτό έχει και το νόημα, αλλά και τη χάρη του. Επίσης, έχει έναν παιδευτικό ρόλο, γιατί μας βοηθάει να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη και να μάθουμε από τις ελπίδες, αλλά και τις ματαιώσεις της χρονιάς που πέρασε.
Γιατί για να διαχειριστούμε το νέο, οφείλουμε στον εαυτό μας να δούμε τι πήγε και τι δεν πήγε καλά με το παλιό. Που φταίξαμε, που υπερβάλαμε και που δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Μόνο έτσι θα έχει κάποιο νόημα η όλη διαδικασία και δεν θα μοιάζει με εκείνες τις δευτεριάτικες δίαιτες που κρατούν τόσο λίγο, όσο ο εορταστικός στολισμός και η πρόσκαιρη ευδαιμονία του τραπεζιού της γιορτής.

Ιωάννα

Μοιραστείτε την είδηση