Κάποτε οι ομογενείς που επέστρεφαν για τις καλοκαιρινές διακοπές τους στην Ελλάδα, σημείωναν με έμφαση πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στο Αμέρικα (sic!) ή στη Ντόιτσλαντ. Ήταν αυτοί οι ίδιοι που σε μια- δυο μέρες εγκλιματίζονταν πλήρως στο Ελλάντα και πετούσαν το τσιγαράκι τους στο «μεγάλο τασάκι», επιβεβαιώνοντας πλήρως τον κανόνα που λέει ότι η κουλτούρα του περιβάλλοντος τελικά επικρατεί.
Δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε και όσοι επιστρέφουν και σήμερα από το Αμέρικα βλέπουν ότι στην ωραία μας χώρα, τα πράγματα αλλάζουν πολύ αργά, κυρίως γιατί εμείς συμπεριφερόμαστε σα να μην μας αφορούν τα θέματα κι ενώ θαυμάζουμε τα όσα συμβαίνουν αλλού, αρνούμαστε να τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.
Όσο δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος του προβλήματος που μπορεί, ωστόσο, να συμβάλλει καθοριστικά στη λύση, τόσο η βελτίωση θα αργεί να έρθει κι εμείς θα μένουμε να θαυμάζουμε τους Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους για τα επιτεύγματά τους, χωρίς, ωστόσο, να μπορούμε να τους φτάσουμε. Θα μιλάμε με θαυμασμό για τα ξένα πανεπιστήμια, τα ξένα νοσοκομεία, τα ξένα μέσα μεταφοράς και ό,τι ξένο υπάρχει, αλλά την ίδια ώρα θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, κλαίγοντας τη μοίρα μας. Και το brain drain θα συνεχίζεται. Άραγε αυτό θέλουμε;
