Την εβδομάδα που πέρασε έγιναν δυο εκλογικές αναμετρήσεις στην Κεντρική Ευρώπη. Μια στην Γερμανία και μια στην Ολλανδία. Και στις δυο περιπτώσεις κανένα κόμμα δεν υπήρξε απόλυτος νικητής. Οπότε ξεκινά, και στις δυο, μια μακρά διαδικασία διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης από κόμματα τα οποία έχουν σημαντικές διαφορές ως προς τις προγραμματικές τους θέσεις. Με κοινό στοιχείο ότι, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ολλανδία κανένα από τα άλλα κόμματα δεν θέλει να μετάσχει σε μια νέα κυβέρνηση στην οποία θα μετείχαν και οι ακροδεξιοί. Είτε πρόκειται για την “Εναλλακτική για την Γερμανία”, στην περίπτωση του Βερολίνου, είτε για τους δυο ακραίους εθνολαϊκιστικούς σχηματισμούς υπό τον Γκέρντ Βίλντερς και τον Τιερί Μποντέ στην περίπτωση της Χάγης.
Και στις δυο χώρες οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις, για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, κράτησαν κάτι περισσότερο από τρεις μήνες. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν η εξασφάλιση πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής προόδου, με καθαρή ανάπτυξη, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ολλανδία. Για τα δικά μας δεδομένα συνεργάσθηκαν -και προφανώς θα συνεργασθούν και πάλι- κόμματα που ανήκαν τόσο στα κεντροδεξιά όσο και στα κεντροαριστερά της πολιτικής και ιδεολογικής χαρτογράφησης.
Εμείς αντιμετωπίζουμε με δέος τις προσεχείς εκλογές, που θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Με κυρίαρχο φόβο την προοπτική να μην καταστεί δυνατός ο σχηματισμός μιας σταθερής κυβέρνησης. Κυρίως διότι δεν υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα παιδεία συνεργασίας. Δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε εκείνα που μας ενώνουν, αλλά να “φουσκώνουμε”εκείνα που μας χωρίζουν.
Η δική μας παραδοσιακή Δεξιά, που σήμερα κυβερνά και κατά τις δημοσκοπήσεις θα ειναι το πρώτο κόμμα και στις επόμενες εκλογές, παρέχει την δυνατότητα για ευκολότερες συγκλίσεις με κεντροαριστερά σχήματα, από όσες παρέχει το συντηρητικό κόμμα του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε. Διότι, ως προς την κοινωνική πολιτική της, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, μετρούμενη με τα γράδα της γερμανικής και της ολλανδικής πολιτικής πραγματικότητας, ακόμη και ως …αριστερίζουσα.
Πλην, δυστυχώς, η προηγούμενη συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζεται από ορισμένους πολιτευτές του ΚΙΝΑΛ ως “προδοσία”. Και όσοι από τον χώρο αυτό συνεργάζονται σήμερα με την κυβέρνηση, όπως η Μενδώνη, ο Πιερρακάκης, ή ακόμη και ο Μπένος κ.ά., αποκτούν αυτομάτως την ρετσινιά του “προδότη”.
Μακάρι να απαλλαγούμε από τις εμφυλιοπολεμικές ψυχώσεις μας.
