Περισσότερο απο τα θαύματα της φύσης, με συγκινούν τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Κι απο αυτά, περισσότερο εκείνα που έχουν να κάνουν με τη βελτίωση της καθημερινότητας της ζωής μας.
Αυτή την αίσθηση την έχεις έντονη στην Κεντρική Ευρώπη, σε πόλεις, όπως η Βιέννη, που οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα, οι πεζόδρομοι έχουν μήκος χιλιομέτρων και οι πλατείες είναι γεμάτες νεολαία που τα ζεστά βράδια του Μαίου, με μια μπίρα στο χέρι, γλεντάει τον ερχομό του καλοκαιριού.
Αυτό που κυρίως σε τραβά σε μια τέτοια πόλη είναι η αίσθηση του μέτρου και της αναλογίας στη συνύπαρξη μεταξύ παλιού και καινούργιου, στη συνύπαρξη γενικώς. Χωρίς επιτήδευση και προσπάθεια.
Εξάλλου, η αγάπη για έναν τόπο συνδέεται άμεσα με τη χαρά που σου δίνει η ζωή σε αυτόν και δεν εκφράζεται ούτε απο την προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά ούτε και απο την προβολή δυσανάλογων προσδοκιών για το μέλλον.
Αν δεν αγαπήσουμε ουσιαστικά τη ζωή μας και την προοπτική της στον τόπο που απο τύχη ή επιλογή ζούμε και δεν την υποστηρίξουμε πραγματικά, θα είμαστε πάντα δέσμιοι και συμπλεγματικά θύματα του φαινομένου της “γνωστικής ασυμφωνίας”. Έτοιμοι να υπερασπιστούμε στον κάθε “ξένο” με φανατισμό την πόλη μας μα ανέτοιμοι να την αποδεχθούμε μέσα μας.
Iωάννα
