Την εποχή που δεν “έπαιζε” το διαδίκτυο ήταν συγκεκριμένα τα εξωσχολικά αναγνώσματα που έπρεπε να έχει μελετήσει κάποιος για να γράψει έκθεση στις πανελλαδικές. Ευαγγέλιο των απανταχού τριτοδεσμιτών της εποχής μου, τα δοκίμια του Ευάγγελου Παπανούτσου, τα οποία ήταν must κι ας μην ξέραμε οι περισσότεροι ποιος ήταν ο Παπανούτσος και τι τεράστιο αποτύπωμα άφησε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Το πνεύμα του Παπανούτσου, όπως και των αρχαίων κλασικών, επισκέπτεται συχνά πυκνά τους υποψηφίους των πανελλαδικών στο μάθημα της έκθεσης, ως η καλύτερη γέφυρα μεταξύ των διαχρονικών αξιών και της σύγχρονης πραγματικότητας. Βλέπετε, το μήνυμα δεν αλλάζει σχεδόν ποτέ, το μέσο είναι που αλλάζει.
Η έννοια, λοιπόν, της φιλίας που ήταν το ζητούμενο της έκθεσης φέτος, απο την αριστοτελική προσέγγιση έως σήμερα, παραμένει η ίδια. Αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος, το μέσο δηλαδή, που κάνουμε φίλους κι εδώ προστέθηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το “θέλεις να γίνουμε φίλοι” αντικαταστάθηκε με το “κάνε μου like”.
Κι επειδή η εξέταση στην έκθεση είναι και ζήτημα αντίληψης, εκεί αρκετοί από τους συντάκτες εκπαιδευτικών θεμάτων και τους συνεργαζόμενους εκπαιδευτικούς παγιδεύτηκαν στην ερμηνεία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κλπ) και για κάποιο λόγο τα μπέρδεψαν με τα μέσα ενημέρωσης, προκαλώντας μια μικρή σύγχιση στους έξω και ελπίζουμε όχι στους εντός της αίθουσας.
