Ένα “έτυχε” αυτό που μας χωρίζει

Είμαστε εδώ που είμαστε, στην ωραιότερη χώρα στον κόσμο που γέννησε πολιτισμό, όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια (sic!), μεγαλώνοντας πρίγκιπες και πριγκίπισσες για τα μελλοντικά βασίλεια, γιατί ΕΤΥΧΕ.
Ναι, έτσι ακριβώς. Έτυχε με γράμματα κεφαλαία, μπας και το δουν όλοι αυτοί που αρέσκονται στο να φωνάζουν μέσω του δημόσιου λόγου.
Έτυχε να είμαστε Έλληνες, να ζούμε στα σπίτια μας, να μην έχουμε συγκρουστεί με τη μοίρα απο τα γεννοφάσκια μας, εξ’ ου και μπορούμε να είμαστε τόσο απόλυτοι. Την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε γενναιόδωροι, ακριβώς για όλα τα καλά που μας έτυχαν.
Ένα “έτυχε” δρόμος η διαφορά με το μετανάστη, τον αυτιστικό, τον άνθρωπο με αναπηρία. Ένα “έτυχε”, ο λόγος που μας κάνει να ορθώνουμε τείχη απέναντι στη διαφορετική -μα απόλυτα- διαπερατή ταυτότητα. Σκέψου, όμως, πόσο εύκολα, αυτό το “έτυχε” αλλάζει.
Όλοι αυτοί που είναι σαν να μην υπάρχουν στην καθημερινότητά μας, αόρατοι κι όμως υπαρκτοί, ζητούν αποδοχή και σεβασμό. Αυτό κυρίως. Α, και λιγότερη κριτική και περισσότερη προσπάθεια κατανόησης της θέσης στην οποία απο ατυχία βρέθηκαν.
Κλείνω με ένα κλεμμένο απο το facebook (αναδημοσιευμένο στο lifo.gr) του Πάνου Σακκα για τον παππού του “Δεν έμεινε στην πατρίδα του να παλέψει. Ήταν παιδί. Έφυγε από εκεί κυνηγημένος λαθρεπιβάτης κι έφτασε στην Ελλάδα ανεπιθύμητος πρόσφυγας, αλλά ήταν απλώς ένα παιδί. Και ήθελε να πάει σχολείο.”