Ένα Κοζανιτόπουλο*  θυμάται: Ο Άντζι

3 Min Read

Στα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια του δημοτικού σχολείου το 1959, ‘60, ‘61 πήγαινα στο 1ο Δημοτικό. Το σχολείο βρίσκεται δίπλα στο Δεσποτικό. Στο προαύλιο του σχολείου, στην πλατεία δίπλα και στους γύρω δρόμους παίζαμε τα απογεύματα. Πίσω από το 1ο δημοτικό υπήρχε ένα διώροφο σπίτι με προκήπιο ιδιοκτησίας Καλιακούδα. Ο Καλιακούδας είχε παντοπωλείο, συνάδελφος με άλλα λόγια του παππού και του πατέρα μου. Το μπακάλικό μας ήταν επί της οδού Τράντα 24 απέναντι από την κλινική του Μανέντη.

Στο ισόγειο της κατοικίας έμειναν κατά καιρούς διάφοροι ενοικιαστές.

- Advertisement -

Την διετία 1960-61 έμεινε εκεί μια οικογένεια Γερμανών, μάλλον ο πατέρας εργαζόταν τότε στα έργα της ΛΙΠΤΟΛ. Ο  γιος, ονόματι Άντζι, ήταν συνομήλικος μας. Ήταν πολύ εριστικό παιδί. Με την προτροπή του πατέρα του και την κατόπιν επιβράβευση του, δεν είχε αφήσει παιδί της γειτονιάς που να μην τις έχει «φάει» από τον Άντζι.

Κάποιο απόγευμα ήρθε και η σειρά μου. Ο Άντζι είχε την συνήθεια να δίνει μπουνιές στο πρόσωπο του αντιπάλου και να τον βγάζει νοκ-άουτ. Ήταν ο τρόμος και ο φόβος.

Στην προσπάθεια του να με χτυπήσει μπουνιά με ένα σάλτο τον άρπαξα από το λαιμό και του έκανα κεφαλοκλείδωμα.

Το κεφαλοκλείδωμα, μου το είχε δείξει και έμαθα να το κάνω ο υπάλληλος που είχαμε στο μαγαζί, ο Σάκης. Ο Σάκης από 16 χρόνων –το 1951 έτος γεννήσεως μου- ήταν ο μπακαλόγατος του μπακάλικου μας. Μεγάλωσα με την διαρκή παρουσία του, αφού τα καλοκαίρια βοηθούσα κάθε Σάββατο, ημέρα παζαριού, στο παντοπωλείο.

Έσφιξα δυνατά το κεφάλι του και παράλληλα έσφιγγα –χαλάρωνα το ποντίκι του δεξιού μπράτσου μου. Ο Άντζι έβαλε τα κλάματα, οι γύρω μου με παρότρυναν «άστον –άστον». Είχα πεισμώσει και τον πίεζα συνεχώς. Ο Άντζι δυνάμωνε το κλάμα. Τότε τον άφησα. Έφυγε τρέχοντας προς το σπίτι φωνάζοντας «πάπα – πάπα». Από τα νεύρα μου έβαλα κι εγώ τα κλάματα. Αισθανόμουν άσχημα που έδειρα ένα συνομήλικο μου. Πήγα σπίτι και το ανέφερα κλαίγοντας. Καθ’ οδόν προς το σπίτι τα παιδιά της γειτονιάς, θεατές της μάχης, μου έλεγαν «καλά τον έκανες, καλά τον έκανες».

Από τότε ο Άντζι δεν ξαναφάνηκε στη γειτονιά. Τα πράγματα επανήλθαν στην προτεραία κατάσταση. 

*Του Γιώργου Θρασύβουλου Τζέλλου

Μοιραστείτε την είδηση