Όσοι έχουν εμπειρία απο διαδικασίες και επιτροπές των ασφαλιστικών ταμείων, συνήθως καταλήγουν σε ένα κοινό σημείο. Ότι το ελληνικό δημόσιο έχει ώρες-ώρες ένα μαγικό τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ένα μικρό ασήμαντο κουνούπι.
Εσένα που μπορεί να διευθύνεις ολόκληρη επιχείρηση, να είσαι επιστήμονας φτασμένος, να είσαι μεγάλος και τρανός στον κύκλο σου.
Κι όμως, το ελληνικό δημόσιο είναι φτιαγμένο έτσι ακριβώς που να μπορεί να «σπάει αυτόν τον τσαμπουκά», να σου δείχνει ότι μπροστά του είσαι ένας ακόμα απο το σωρό, να σου τρίβει στα μούτρα την παντοδυναμία του, γιατί έχεις ανάγκη αυτό το «κωλόχαρτο» που θα σου δώσει.
Όλοι έχουμε δει μπροστά μας να εκτυλίσσεται το ίδιο σκηνικό. Ουρές φοβισμένων στην εφορία για μια απαλλαγή, τα ίδια και στο ΕΟΠΥΥ, στα νοσοκομεία.
Οι περιβότητες επιτροπές, συνήθως τίποτα περισσότερο σε κύρος απο μια τελική σφραγίδα, γίνονται ο φόβος και ο τρόμος του μεροκαματιάρη, του επιχειρηματία, του μισθωτού, που θέλει να έχει αυτά που του ανήκουν και στην τελική τα έχει πληρώσει και με το παραπάνω.
Τις επιτροπές αποτελούν άνθρωποι που έχουν βγει απο καρμπόν. Αγέλαστα πρόσωπα, κατάχρηση του νόμου, αναπηρία στα συναισθήματα, είναι μερικά απο τα χαρακτηριστικά τους.
Κι εκεί θυμάσαι το φοβισμένο και υποταγμένο ανθρωπάκι των «Δέκα Μικρών Μήτσων» των καλών εποχών του Λαζόπουλου που έκανε ασκήσεις θάρρους για να μπορέσει να ζητήσει απο το όργανο της τάξης το αυτονόητο. Άι χάσου μικρό κουνούπι.
Ιωάννα
[email protected]
