Ένα μήνυμα «αλά ιταλικά» προς ημετέρους

Στην Ιταλία έγινε την Κυριακή μια εκλογική αναμέτρηση ιδιαίτερης σημασίας. Όλοι περίμεναν το αποτέλεσμα με αγωνία. Διότι ο ηγέτης της ακροδεξιάς «Λίγκας του Βορρά» Ματέο Σαλβίνι, είχε τεθεί επικεφαλής μιας επεισοδιακής προεκλογικής εκστρατείας, ελπίζοντας να σπάσει μια παράδοση δεκαετιών, που θέλει την περιφέρεια Εμίλια Ρομάνα να εκλέγει κεντροαριστερές περιφερειακές διοικήσεις. Ήταν μια καθοριστικής σημασίας δοκιμασία, στην προσπάθεια του να ανατρέψει την κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία μετείχε και το κόμμα του, έως πριν από λίγους μήνες, ώστε να καταλάβει την εξουσία.
Τελικώς, το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγήσει σε εντυπωσιακή εξαφάνιση τους πρώην κυβερνητικούς εταίρους του, του «Κινήματος Πέντε Αστέρων», ο υποψήφιος των οποίων πήρε μόλις 3,5%. Αλλά η περιφέρεια έμεινε στα χέρια του κεντροαριστερού Στέφανο Μποναντσίνι που την διοικούσε ήδη, καθώς απέσπασε το 51,4%, με τον Σαλβίνι να παραδέχεται την ήττα του. Μια ήττα που του χάλασε τα σχέδια καθώς περίμενε ότι, κατακτώντας την Εμίλια Ρομάνα, θα μπορούσε να προελάσει θριαμβευτής στην «τελική πορεία» για την …κατάληψη της Ρώμης.
Καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του αποτελέσματος διαδραμάτισε το γεγονός ότι ο περιφερειάρχης ζήτησε από τα κόμματα που τον στηρίζουν –πρωτίστως το Δημοκρατικό Κόμμα, που συγκυβέρνα αυτή την περίοδο την Ιταλία μαζί με του «Πεντάστερους»- να μείνουν «ένα βήμα πίσω» σε όλη την προεκλογική εκστρατεία. Να τον αφήσουν να δώσει εκείνος, με τους συνεργάτες του, τον τόνο και το νόημα της αντιπαράθεσης. Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Τα κόμματα είναι ασφαλώς αναπόσπαστο και καθοριστικό συστατικό της δημοκρατίας. Αρκεί να μην την πνίγουν, καπελώνοντας ασφυκτικώς όλους τους άλλους θεσμικούς φορείς της λαϊκής κυριαρχίας, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση και τα συνδικάτα. Καπέλωμα που ενίοτε οδηγεί στην πλήρη απαξίωση τέτοιων φορέων, όπως συμβαίνει στην χώρα μας με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αλλά κυρίως με το φοιτητικό κίνημα, στην κορυφαία του έκφραση, την ΕΦΕΕ.
Το να μένουν «ένα βήμα πίσω» δεν οδηγεί στην απαξίωση των κομμάτων. Αντιθέτως ευνοεί την ανάδειξη προσωπικοτήτων και ομάδων που δίνουν νέο αίμα στην πολιτική ζωή κάθε τόπου. Ιδίως όταν εκπορεύονται από πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων, που δεν ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο. Όπως συνέβη στην συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση με την δυναμική «παρέμβαση» ενός κινήματος πολιτών, με το τίτλο «Σαρδέλες», που έκοψε την φόρα του Σαλβίνι.