Σε πιο παλιές εποχές το πρώτο τραγούδι της μάνας στο μωρό της ήταν το νανούρισμα. Ένα τραγούδι βγαλμένο μέσα από την ψυχή της για να το κοιμίζει και να το ημερώνει . Μ’ αυτό το έκανε σεργιάνι στους μπαχτσέδες και στα αμπέλια, στου πασά τα περιβόλια, κουβαλώντας μέχρι την κούνια του όλον τον έξω κόσμο μαζί με τις μυρωδιές του, από λούλουδα και τριαντάφυλλα μέχρι λεμόνια και κυδώνια. Τυχερός όποιος μεγάλωσε με τα τραγούδια, με το μέλι και το γάλα της μάνας του. Όποιος πρωτογνώρισε αυτόν τον κόσμο με τα νανουρίσματα και τα χάδια της. Σ’ αυτά θα βρίσκει μια ζωή γαλήνη και αποκούμπι μέχρι τα βαθιά του γεράματα.
Μάνα, ομφάλιος λώρος της ζωής, ομφαλός της γης και όλης της οικουμένης.
Γι’ αυτό και τιμάμε την επέτειο της γιορτής της μ’ ένα παραδοσιακό κοζανίτικο τραγούδι, ένα νανούρισμα.
Νανούρισμα
Έλα ύπνε απ ’ τα αμπέλια
Νάνι , νάνι, το παιδί μου, νάνι, νάνι, το κουκλί μου,
νάνι, νάνι το μωρό μου, νάνι, νάνι, το χρυσό μου.
Έλα ύπνε, πάρε μου το, κι όπου θέλεις πήγαιμου το.
Να το πάτε στους μπαχτσέδες να μαζέψει μενεξέδες,
λούλουδα, τραντάφυλλα και μοσχογαρίφαλα.
Νάνι του και κούνα του, όσου νάρθει η μάνα του
να του φέρει κάτι τι, καραμέλες στο χαρτί.
Το παιδί να κοιμηθεί, όνειρα χρυσά να δει.
Να κοιμάται, να ημερώνει, να ξυπνάει, να μεγαλώνει.
Να κοιμάται με τα αρνάκια, να ξυπνάει με παιχνιδάκια.
Να κοιμάται με τα ’ρνούλια, να ξυπνάει με τα τραγούδια.
Έλα ύπνε απ’ τα αμπέλια, πάρε το μωρό απ’ τα χέρια.
Να του πάτι πέρα πέρα, στου πασιά τα περιβόλια
να του δώσει πολλά λεμόνια κι η κυρά τ’ καλά κυδώνια.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο.
Μικρό, μικρό σου το ’δωσα, μεγάλο φέρε μου το.
Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι.
