Επαρχιώτης στην Ομόνοια

Το επαρχιώτης προφανώς και δεν είναι βρισιά. Είναι μια ιδιότητα, την οποία φέρει κάποιος που ζει εκτός του αστικού κέντρου. Όταν κάποιος ορίζεται, λοιπόν, ως επαρχιώτης είναι γιατί κουβαλάει μαζί του τις συνήθειες και τις ιδιαιτερότητες του μικρόκοσμου του δικού του τόπου. Συνήθως η ικανότητα προσαρμογής είναι αυτή που θα διαβαθμίσει τον επαρχιωτισμό, μαζί με την εμμονή σε συγκεκριμένες συνήθειες του παρελθόντος.
Γιατί, λοιπόν, ο πρόλογος; Μα γιατί, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα επαρχιωτισμού από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε (ως κράτος πάντα) τις κατά καιρούς επισκέψεις ξένων ηγετών. Δε λέω, είναι θέμα πρωτοκόλλου και διαδικασίας, φιλοξενίας και κανόνων αυτής, η όλη διαδικασία υποδοχής, αλλά εμείς κάθε φορά κάνουμε σαν να μην ξαναείδαμε ξένο ηγέτη.
Από την εποχή που η Συγγρού μέσα σε μια νύχτα έγινε λεωφόρος, όταν ήρθε ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας και του επαρχιώτη δεν το ξεπεράσαμε. Και ούτε φαίνεται ποτέ ότι θα τα καταφέρουμε.
Αντίθετα, θα λειτουργούμε πάντα με τη λογική του τι θα πει για μας ο κόσμος. Τι θα γράψουν και τι θα πουν για μας τα διεθνή μέσα, αφού αυτή πάντα είναι η κάψα του «μικρού», δηλαδή να γίνει «μεγάλος», μέσω του ετεροπροσδιορισμού. Κάπου εκεί βρισκόμαστε.
Ιωάννα