Κοζάνη, αδιαπραγμάτευτα η πιο πληττόμενη περιφερειακή ενότητα της Ελλάδας λόγω της πανδημίας του Covid -19. Στον απόηχο του τρίμηνου lockdown, o επιχειρηματικός κόσμος διαλυμένος, καλείται να επιβιώσει χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη και όλα αυτά υπό το πρίσμα της απολιγνιτοποίησης.
Μοναδικός αποδέκτης της, ο άνθρωπος.
Η Χριστίνα Καπλάνογλου είναι μέλος οικογενειακής επιχείρησης – Φωτογραφείου στην πόλη της Κοζάνης. Ένας κλάδος που τόσο κατά την έναρξη και την διάρκεια του 1ου Lockdown του Μαρτίου όσο και στις πρώτες μέρες του Νοέμβρη για την υπόλοιπη Ελλάδα Οκτώβρη για την Π.Ε Κοζάνης δεν εντάχθηκαν στην λίστα των ΚΑΔ που έκλεισαν με κρατική εντολή.
«Βάσει νόμου είμαστε ανοιχτοί για συγκεκριμένες υπηρεσίες καθώς η λιανική πώληση, γάμοι και βαφτίσεις έχουν απαγορευτεί. Αυτομάτως αυτό μας καθιστά μη δικαιούχους στις όποιες ελαφρύνσεις τονίζοντας την αντιστρόφως ανάλογη σχέση σταθερών πάγιων εξόδων και κατακόρυφης μείωση εσόδων.»
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο του ΣΕΚΑΦ Κώστα Τάγκαλο τα περισσότερα φωτογραφεία είναι ατομικές επιχειρήσεις με μικρούς τζίρους και μικρές δυνατότητες συμμετοχής ή και καθόλου στα χρηματοδοτικά προγράμματα του Κεντρικού κράτους ή των περιφερειών. Με τρέχοντα έξοδα και σημαντικές απώλειες εισοδήματος από την υγειονομική κρίση και τα επακόλουθα της.
«Το σύνολο των φωτογράφων στην Ελλάδα έχουν χάσει την περσινή σεζόν. Είναι Ιανουάριος, από τα μέσα Οκτωβρίου ξεκινούσαμε να κλείνουμε δουλειές για την επόμενη χρονιά. Δεν έχει ενδιαφερθεί σχεδόν κανείς και είναι απόλυτα λογικό. »
Όλα αυτά συντελούν στην επιδείνωση της ψυχικής υγείας τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο καθώς υποβόσκει σοβαρός κίνδυνος παύσης λειτουργίας της επιχείρησης. Σε δηλώσεις του μάλιστα ο πρόεδρος του ΕΒΕ Νίκος Σαρρής κάνει λόγο για το οριστικό κλείσιμο ή μη άνοιγμα δυο εκ των τριών επιχειρήσεων στην ΠΕ Κοζάνης.
« Από το πρώτο lockdown υπήρχε φόβος. Με τα αυστηρότερα μέτρα που επιβλήθηκαν στην περιοχή μας σε συνδυασμό με την μακρά χρονική διάρκειά τους δημιουργήθηκε άγχος για τον εάν θα είναι εφικτό να ανταπεξέρθει στο μέλλον επιχείρηση .Πλέον δεν ξέρουμε εάν θα υπάρχει μέλλον.»
Όταν το επάγγελμα συγκρουστεί με τον βιοπορισμό
«Παρά την κρίση είχαμε καταφέρει να μπούμε σε μια σειρά. Με το πρώτο lockdown τα χάσαμε όλα.
Σαν εργαλείο βοήθειας ήρθε η επιστρεπτέα ενίσχυση που προσφέρει άμεση ρευστότητα .Δεν θέλαμε να ‘μπλέξουμε’ γιατί ο φόβος της αποπληρωμής ήταν μεγαλύτερος. Υπήρχαν σκέψεις όπως θα έρθουν όλα μαζεμένα τι να πρωτο πληρώσεις αυτά που ήταν σε παύση ή τα καινούρια, τα έξοδα του σπιτιού σου και ποιος κόσμος είναι αυτός που θα έχει και θα σου αφήσει τα χρήματα του στο μαγαζί σου. Όταν όμως το πρόβλημα έγινε βιοποριστικό καθώς τα πάγια έξοδα έτρεχαν χωρίς να υπάρχουν εισοδήματα αλλά παράλληλα έπρεπε και να ζήσουμε μπήκαμε σε αυτή τη λογική.»
‘Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ας μη ξεχνάμε πως έχουν και νοικοκυριά’
« Οι υπάλληλοι ορθά πληρώνονται από το κράτος έστω αυτά τα χρήματα που δεν είναι πολλά αλλά είναι μια βοήθεια. Ο ελεύθερος επαγγελματίας όμως εάν και εφόσον δικαιούται κάποιο οικονομικό βοήθημα αφορά αποκλειστικά την επιχείρηση. Δεν μας ενδιαφέρει αν έχει σπίτι, ενοίκιο, λογαριασμούς. Μη κλείνουμε τα μάτια μας τα έξοδα είναι διπλά και δεν υπάρχει βοήθεια γι’ αυτό.
Η μεγαλύτερη αμέλεια λοιπόν είναι πως οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιμετωπίζονται σαν επιχειρήσεις αλλά όχι και σαν νοικοκυριά.»
Και μέσα σε όλα αυτά καλείσαι και να ζήσεις ….
Αργυρώ Ξανθοπούλου
