1. Δεν το φοράω αρχικά για να μην με πει κανείς μπαχαλάκια… (αριστερό βαρέθηκα να με λένε και κυρίως βαρέθηκα να προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι).
2. Απ’ ότι απέδειξε ο οδηγός της Ντόρας, το κράνος δεν σώζει πάντα ζωές (τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του θύματος).
Σε μια χρονική στιγμή της ζωής μας όλοι έχουμε ζήσει κάτι που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Το θέμα είναι πως βγαίνουμε από αυτή τη θέση. Κατά πόσο το παραδεχόμαστε, κατά πόσο ζητάμε βοήθεια και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να λυθεί το θέμα και όχι να στρουθοκαμηλίζουμε.
Όταν όμως αυτό συμβαίνει εξαιτίας του τρόπου που έμαθες να ζεις, μεγάλωσες και έμαθες να αντιμετωπίζεις την κοινωνία; Εκεί τι γίνεται;
Το έχω ζήσει με την άρνηση μου να παραδεχτώ ότι δεν μου έβγαινε σέρβις, λόγω λαθών στο μενού. Λέγεται πείσμα. Υπήρχε, όμως, μια σοβαρή διαφορά. Δεν κυβερνούσα μια ολόκληρη χώρα, δεν προσπάθησα να ξεπλύνω τα λάθη μου σε βάρος των υφισταμένων μου και δεν μεγάλωσα με την ιδέα ότι ανήκω σε μια αλάνθαστη ελίτ. Τέλος, αν προσπαθούσα με το ζόρι να αποδείξω ότι είμαι σωστός διέτρεχα τον πραγματικά σοβαρό κίνδυνο να μείνω άνεργος.
Εδώ λοιπόν θα πρέπει να ξεκινάει η κατηφόρα της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε).
Είναι η ώρα που θα ζήσουμε τον κοινωνικό πόλεμο που ξεκίνησε ήδη.
Η κοινωνία αντιδρά, μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης από «άριστους» , αδέξιους, αλλά πάνω από όλα στρουθοκαμήλους που χωρίς καμία ντροπή μας «πουλάνε μαγκιά» με γνήσιο παλιό καλό bulling, βία, παραπληροφόρηση και τρομοκρατία. Ο πλέον άριστος πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του εκσυγχρονισμού έχει καταφέρει να εμπλακεί σε όποιας μορφής σκάνδαλο, ενώ ταυτόχρονα έχει καταφέρει να απεκδυθεί τον δημοκρατικό μανδύα (με τον οποίο είχε ντυθεί το κόμμα με κόπο μετά τον μπαμπά του) και είχε καταφέρει να βγάλει από πάνω του τη ‘ρετσινιά’ της δεξι-ίλας. Τι πήγε άραγε λάθος; Τι να του ήρθε και μάζεψε ό, τι βρήκε σε ‘παλαιάς κοπής’ για να μας εκσυγχρονίσει; Γιατί έφτασε η κοινωνία να αμφισβητεί την σοβαρότητα του ιού και να θεωρεί ότι είναι πλέον ένα καλό πρόσχημα;
Ίσως γιατί κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για όλα αυτά… Ίσως γιατί δεν ξεβαλσαμώνεις Χρυσοχοΐδη και Μενδώνη τυχαία. Ίσως γιατί εν έτη 2021 η Κεραμέως δεν είναι απλά μια καλή επιλογή για υπουργός παιδείας (γελάνε και οι πέτρες) και ίσως τελικά ως άλλος Κατακουζηνός έχεις ενδόμυχα τη σκέψη του ‘εμπρός πίσω’ σαν πολιτικό στόχο.
Μέχρι το τέλος του πρώτου λοκ-ντάουν δείχνεις να τα πηγαίνεις καλά και ότι τελικά τα πανεπιστήμια που τόσα χρόνια ο ελληνικός λαός σου πλήρωσε, τουλάχιστον έπιασαν τόπο. Δείχνεις ένα κύρος και μια σχετική στιβαρότητα (εντάξει αφήνουμε απ’ έξω τις επιλογές σου σε υπουργούς) και δείχνεις να κατανοείς ότι έρχεται κάτι πολύ δυνατό το οποίο θα σε αφήσει στην ιστορία ως ηγέτη ήρωα ή ως ηγέτη που προσπάθησε, αλλά οι περιστάσεις ήταν πάνω από εκείνον, καθότι πρωτόγνωρες.
Παρόλα αυτά εσύ κάνεις κάθε τι που μπορείς, λες και πραγματικά το θες απεγνωσμένα να μείνεις στην ιστορία ως ο κληρονόμος της δεξιάς του μπαμπά σου. Αλήθεια δεν κατανοώ γιατί.
Πριν απ΄ όλα, όμως, έχεις κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει συνέχεια στην πολιτική σκηνή, από το τοπικό επίπεδο μέχρι την διακυβέρνηση της χώρας. Μια ανήθικη και μη σεβάσμια συμπεριφορά προς τους πολίτες που σε ψήφισαν. Αυτό είναι που με κάνει να ανησυχώ πιο πολύ από οτιδήποτε. Το πόσο ανήθικοι γίνονται οι άνθρωποι με λίγη εξουσία στα χέρια τους. Και αυτό κύριε Μητσοτάκη δεν το χρεώνω μόνο σε σένα. Ζω στην Κοζάνη. Πρόσφατα έμαθα πολύ καλά τι σημαίνει πολιτική χωρίς ηθικούς φραγμούς.
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
