Απο τις πιο εντυπωσιακές στιλιστικά στιγμές του κοινού θνητού είναι η Πασχαλιά. Βγαίνεις στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης και γεμίζει το μάτι σου φτερά και πούπουλα. Χρυσά και λαμέ, τζιν και σταράκια συμπρωταγωνιστούν σε μια λαϊκή εκδοχή της Δυναστείας.
Παλιότερα τα ρούχα ήταν αυστηρά διαχωρισμένα σε καλά και πρόχειρα. Εύκολη διάκριση. Τα πρόχειρα για το σπίτι και την εργασία, τα καλά για την εκκλησία.
Έλα, όμως, που καθώς το εργασιακό περιβάλλον και η κοινωνική ζωή άλλαξαν, άλλαξαν μαζί και οι κανόνες της γκαρνταρόμπας. Μπορείς να φορέσεις βερμούδα και σαγιονάρα στη δουλειά ή το παγιετέ συνολάκι στη λαϊκή; Ιδού το μεγάλο ερώτημα.
Και για τους μεν κοινούς θνητούς που δεν μπαίνουν στο μικροσκόπιο της δημόσιας κριτικής, πάει κι έρχεται. Για όσους, όμως, πρωταγωνιστούν εκόντες άκοντες σε αυτό που λέμε δημόσιος βίος, εκεί αλλάζουν τα πράγματα. Μπαίνουν διάφοροι κανόνες ενδυματολογικοί ή πρωτοκόλλου, τους οποίους είναι απαραίτητο να λάβει υπόψη κάποιος αν θέλει να ασχολείται ο κόσμος με όσα λέει περισσότερο απ’ ότι με αυτά που φοράει.
Γι’ αυτό υπάρχει η πεπατημένη. Σε αυτά που φοράς, σε αυτά που λες και σε αυτά που γράφεις. Για να μη κινδυνεύσει ο αντίκτυπος από την επίσημη επίσκεψη να περιοριστεί στα άσχετα ρούχα, τα άσχημα αγγλικά ή τα ανορθόγραφα μηνύματα.
