Εξαρτημένοι

Ένα σακίδιο γεμάτο φορτιστές, power bank και ό,τι άλλο χρειάζεται κάποιος στην καθημερινότητά του για να αισθάνεται φορτισμένος και ασφαλής.
Η αυτονομία μας εκτείνεται στα όρια της αυτονομίας του υπολογιστή, της εμβέλειας του σήματος του κινητού και πάει λέγοντας. Μόλις βγει το μήνυμα «χαμηλή μπαταρία» ή «δεν πιάνει σήμα» το κινητό, αρχίζει η ανασφάλεια και η εναγώνια αναζήτηση ασφαλούς λιμανιού (όπου ασφαλές λιμάνι εννοείται οποιοσδήποτε χώρος παρέχει φορτιστή».
Κάθε φορά που ξεμένουμε από φορτιστή, αισθανόμαστε αβοήθητοι, ανασφαλείς. Νομίζουμε ότι χάνουμε την επαφή μας τον κόσμο, λες και στη μνήμη του κινητού βρίσκεται η ζωή μας ολόκληρη.
Ακόμα και σε όσους έχουν ζήσει την προ κινητού εποχή, το αίσθημα αυτό υπάρχει. Δεν συζητάμε για τους νεότερους που θεωρούν ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς το κινητό.
Η κατάσταση θεωρείται νοσηρή για όσους έχουν ζήσει σε μια άλλη εποχή, κατά την οποία τα ραντεβού δίνονταν για μέρες μετά και ακόμα και το σταθερό τηλέφωνο ήταν μια πολυτέλεια.
Τα πράγματα, ωστόσο, είναι σήμερα πολύ διαφορετικά και οι νέες γενιές έχουν ως προέκταση των χεριών τους όλες αυτές τις φορητές συσκευές. Και οι επόμενες θα ζουν κάπως αλλιώς που δεν θα μπορούν να διανοηθούν οι προηγούμενοι. Εξέλιξη λέγεται και μπορεϊ να μην μας αρέσει πάντα, αλλά προσαρμοζόμαστε.