Το πρώτο Πάσχα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, είχα δημοσιεύσει το γράμμα ενός ανέργου από την Καβάλα, του Πασχάλη Λέξα. Ενός εκ των συμπατριωτών μας που ζουν τον δικό τους Γολγοθά. Και δυστυχώς, πολλοί από αυτούς, χωρίς ελπίδα Αναστάσεως:
«Είμαι 55 ετών και έκλεισα ήδη ένα χρόνο άνεργος. Όσο και αν προσπάθησα και προσπαθώ ακόμη δεν μπόρεσα να βρω δουλειά. Γνωρίζετε ότι όλη η αγορά είναι… “γονατισμένη”. Σαν άνεργος, εκτός του ότι δεν έχω καμιά ελπίδα, αντιμετωπίζομαι περίπου σαν απατεώνας από όλους και κυρίως από τις τράπεζες που σταμάτησα να πληρώνω τις δόσεις μου. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε και κανένας που να μπορεί ένας άνθρωπος να ζητήσει βοήθεια και στήριξη. Δεν υπάρχει ο μηχανισμός εκείνος που να βοηθά και να προστατεύει έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχουν προγράμματα γι΄ αυτούς που θέλουν 5 χρόνια για να βγουν στη σύνταξη. Δεν υπάρχει τίποτε. Μια άρνηση και μια αδιαφορία απίστευτη από παντού. Μια κρίση ανθρώπινη πάνω απ΄ όλα, όπου ο ένας θέλει να φάει τις σάρκες του άλλου.
Δούλευα για να ζω. Δεν έκλεβα για να… έχω. Οι άνθρωποι οι άνεργοι είναι εντελώς εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι. Είναι, πιστεύω, το τέλος του ίσιου… δρόμου. Ο τέλειος συνδυασμός να γίνει κάποιος παράνομος και απατεώνας πραγματικός. Η επιδότησή μου τελείωσε 28.3.2010, από τον ΟΑΕΔ. Δεν μπόρεσα να… αποταμιεύσω κάποια χρήματα από τα 450 ευρώ που είχα σαν επιδότηση. Τώρα είμαι στο σημείο μηδέν. Χωρίς εισόδημα, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς τίποτα.
Έχω δει και καταλάβει πολλά αυτόν τον χρόνο που είμαι άνεργος και ανενεργός. Έχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου για… φίλους, γνωστούς και συνανθρώπους. Έχω ακούσει πολλές φορές τη λέξη “κουράγιο”, με το κουράγιο όμως δεν πληρώνεις ούτε τη ΔΕΗ, ούτε το νερό, ούτε επιβιώνεις από τις τράπεζες.
Να σώσουμε τη χώρα από τους διάφορους απατεώνες, αλλά να σώσουμε και τους πολίτες για να υπάρχει χώρα!»
Έχοντας συμπληρώσει πια έξη χρόνια με τον Γολγοθά των μνημονίων και των συνεπειών τους, έχοντας δοκιμάσει κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, και τώρα, υποτίθεται, της “εργατικής τάξης”, ποιός μπορεί να ισχυρισθεί ότι για ανθρώπους, σαν αυτόν, ήλθε επιτέλους, πολιτικώς, η Ανάσταση;
Αλλά ας επιμείνουμε να την ευχόμαστε, ατομικώς, συλλογικώς και εθνικώς.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
