Η κυβέρνηση σπεύδει να ανακοινώνει το ένα μέτρο «χαλάρωσης», του καθεστώτος επιφυλακής έναντι της πανδημίας του κορονοϊού, μετά το άλλο. Πράγμα που εν πολλοίς είναι αναγκαίο. Για λόγους οικονομικούς. Αλλά ακόμη και ψυχολογικούς. Διότι πολλοί και πολύ «κουρασθήκαμε» από τους περιορισμούς, κυρίως δε από τον εγκλεισμό. Από την στέρηση της ψυχαγωγίας και των συναναστροφών μας. Πρωτίστως δε οι νέοι μας. Για τους οποίους ο εγκλεισμός είναι μια αφύσικη κατάσταση.
Ίσως μια από τις εμβληματικότερες αποφάσεις είναι η κατάργηση της υποχρέωσης των πολιτών να φορούν χειρουργικές μάσκες όταν κυκλοφορούν εκτός σπιτιού, εκτός εργασίας. Και πράγματι η πλειονότητα των συμπολιτών μας έσπευσε να απαλλαγεί από αυτόν τον καταναγκασμό. Αλλά όχι όλοι. Και δεν σας κρύβω ότι, προσωπικώς, χαίρομαι ιδιαιτέρως να διαπιστώνω, όταν κυκλοφορώ, επιμένοντας ακόμη να φορώ την μάσκα μου, ότι δεν είμαι μέρος μιας ασήμαντης μειονότητας. Ότι κάθε άλλο παρά ευάριθμοι, καθόλου ελάχιστοι, είμαστε όσοι ακολουθούμε την ίδια τακτική.
Όχι δεν είμαστε κακώς ή πλημμελώς ενημερωμένοι, ως προς την άρση των περιοριστικών μέτρων. Δεν είμαστε απληροφόρητοι. Οι εξαγγελίες, άλλωστε, προβάλλονται βομβαρδιστικώς. Αντιθέτως, θα έλεγα, είμαστε μάλλον οι πλέον ενημερωμένοι. Όσοι δηλαδή παρακολουθούμε τις διεθνείς εξελίξεις περί την πανδημία. Όσοι λαμβάνουμε σοβαρώς υπόψη τις εκκλήσεις του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, που καλεί ακόμη και τους πλήρως εμβολιασμένους να εξακολουθούν να φορούν τις μάσκες τους. Όσοι διαπιστώνουμε ότι ακόμη και σε χώρες με υψηλότερο δείκτη πλήρως εμβολιασμένων, από την δική μας, όπως το Ισραήλ, η Βρετανία και η Πορτογαλία, ο μεταλλαγμένος ιός τύπου «Δέλτα», κτυπά ακόμη και εμβολιασμένους, έστω και αν όχι θανασίμως, κάτι που είναι …εξασφαλισμένο για τους ανεμβολίαστους.
Πείτε απλώς ότι είμαστε οι προνοητικοί. Αυτοί οι όποιοι, σε μια χώρα που έχει καεί το τελευταίο εξάμηνο από τον «χυλό», που ακλούθησε την περσινή «χαλάρωση», φυσάμε και την «γιαούρτη».
Αυτά τα ολίγα, διότι δεν θέλω να γκρινιάζω άλλο σήμερα. Διότι είναι μια ιδιαιτέρως όμορφη ημέρα για μένα, καθώς έγινα για δεύτερη φορά παππούς, κάτι που δεν περίμενα να ζήσω όταν, τον Δεκαπενταύγουστο του 2016, περνούσα την περιπέτεια με τον καρκίνο και κάποιοι από σας έσπευδαν να δώσουν αίμα, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσο ζω.
Κάλιο προνοητικοί, έστω και καταπιεζόμενοι από μια μάσκα, παρά «διασωληνωμένοι», ειτε αριθμοί στην ημερήσια θνησιμότητα. .
