Έχει απόλυτο δίκιο ο διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Πτολεμαΐδας, ο εξαιρετικός κύριος Παύλος Ταγτεβερενίδης, όταν γράφει πως “ενώ κατά έναν ανεξήγητο τρόπο όλες τις υπόλοιπες ημέρες του έτους το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης για τα της εκπαίδευσης είναι συνήθως προσποιητό ή επιφανειακό, ο παραδοσιακός θεσμός των πανελλαδικών εξετάσεων συγκεντρώνει αυτόματα και νομοτελειακά τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας”.
Δεν είναι, όμως, ο χώρος της εκπαίδευσης, ο μόνος που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Μπορούμε να προσθέσουμε σίγουρα την υγεία, το περιβάλλον και άλλες θεματικές που έχουν την τιμητική τους επετειακά, παρά το γεγονός ότι αποτελούν την ίδια τη ζωή μας.
Ο λόγος, ωστόσο, δεν είναι ανεξήγητος. Είναι απόλυτα εξηγήσιμος και σχετίζεται με τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Ως φωτογραφικές δηλαδή στιγμές και όχι ως άλμπουμ που λέει όλη την ιστορία. Έτσι στεκόμαστε στην επιφάνεια, αυτό που βγαίνει από την επιφάνεια της θάλασσας ως η κορυφή του παγόβουνο και μας τραβάει -για όσο μας τραβάει- το ενδιαφέρον. Και μετά σιγή μέχρι να το ξαναβρούμε (το πρόβλημα δηλαδή) μπροστά μας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η δημοσιογραφία δεν ασχολείται με τα μεγάλα γιατί των πραγμάτων και ο κόσμος μαθαίνει να καταναλώνει, τσιμπολογώντας από ‘δω κι από ‘κει, χωρίς να μπορεί να διαμορφώσει μια σφαιρική εικόνα και κυρίως να κατανοήσει τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων.
Αυτό λέγεται αλλιώς και πλαισίωση με απλά λόγια επιλογή στιγμών και πτυχών της πραγματικότητας που θα φωτιστούν, ενόσω κάποιες άλλες είναι καταδικασμένες να μείνουν στο απόλυτο σκοτάδι.
