Το θέμα δεν είναι τι γίνεται, αλλά τι αντιλαμβανόμαστε εμείς ότι γίνεται στον κόσμο μας. Καθημερινά στο πλανήτη γίνονται πόλεμοι, φονικά και φυσικές καταστροφές, τα οποία δεν μαθαίνουμε. Και καλώς δεν μαθαίνουμε γιατί διαφορετικά θα κυκλοφορούσαμε μονίμως με ηρεμιστικά.
Μαθαίνουμε, όμως, αυτά που τα νέα και παλαιά μέσα ξεσκαρτάρουν από το χαμό και επιλέγουν να μας τα παρουσιάσουν. Έτσι γινόταν πάντα με βάση κάποια κριτήρια, όπως η εγγύτητα, το ενδιαφέρον, το ανθρώπινο δράμα κλπ. Τα φίλτρα αυτά έβαζαν ανέκαθεν οι επαγγελματίες του χώρου, δηλαδή οι δημοσιογράφοι.
Τι έχουμε, όμως, το τελευταίο διάστημα; Πολλές εκπτώσεις στη δημοσιογραφική δεοντολογία, εμπορευματοποίηση του μιντιακού περιεχομένου και μεγάλη εργαλειοποίηση της ημερήσιας θεματολογίας των μέσων από τους πολιτικούς δρώντες.
Αυτό εξηγεί γιατί ενώ για ενάμιση χρόνο είχαμε δελτία κορωνοϊού, σήμερα που οι αριθμοί κρουσμάτων είναι πολύ περισσότεροι και άνθρωποι καθημερινά πεθαίνουν, οι ειδήσεις για τον κορωνοϊό είναι άφαντες. Εξηγεί, επίσης, το γιατί για 25 και πάνω μέρες είχαμε δελτία πολέμου (όχι της μοναδικής σύρραξης παγκοσμίως) και αίφνης ο πόλεμος στην Ουκρανία εξαφανίστηκε, γιατί ασχολούμαστε νυχθημερόν με τη Ρούλα Πισπιρίγκου.
Η χωρίς κανένα περιορισμό και επαγγελματισμό δημοσιογραφική κάλυψη οδηγεί σε νοσηρά φαινόμενα ολόκληρη την κοινωνία που δέχεται πλέον πολύ μεγαλύτερες ποσότητες φρίκης από εκείνες που μπορεί να καταναλώσει.
