Πέραν πάσης αμφιβολίας αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Γεννημένος στην Αθήνα και αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη, το 1990, ο Γεράσιμος Μιχελής είναι ηθοποιός παλαιάς κοπής, οπαδός της αειθαλούς ρήσης «ηθοποιός σημαίνει φως» που μοναδικά ερμήνευσε ο Δημήτρης Χορν σε στίχους Μάνου Χατζιδάκι. Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων φωνητικής, ενώ έχει σπουδάσει μονωδία και θεωρία στο Ωδείο Πειραιά.
Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα της θεατρικής του καριέρας έγινε με τον αείμνηστο Λευτέρη Βογιατζή στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή ως Κρέων, που χαρακτήρισε δώρο καριέρας.
Το τηλεοπτικό κοινό τον έχει παρακολουθήσει σε γνωστές τηλεοπτικές παραγωγές, όπως το “Αν υπήρχες θα σε χώριζα”, “Η ζωή της άλλης” , με αποκορύφωμα την τηλεοπτική επιτυχία “Παρά πέντε” όπου θα αφήσει το αποτύπωμα του ως ο “κακός” της υπόθεσης.
Με τον Γεράσιμο Μιχελή είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε τόσο για τον “Γολγοθά”, τον οποίο περνά η τέχνη την περίοδο της πανδημίας, το μέλλον, αλλά και για το δικαίωμα των νέων καλλιτεχνών στο όνειρο.
Η πανδημία έχει γίνει ένας «δήμιος» ονείρων. Τι πήρε και τι άφησε στην ψυχή ενός καλλιτέχνη; Μπαίνουν τα όνειρα σε καραντίνα;
Ο «δήμιος» της πανδημίας είχε απεριόριστο χρόνο να απλώσει παντού σκοτάδι, να εμφυσήσει τον φόβο, να κοιμίσει τα θέλω, να παγώσει την καρδιά. Λεηλάτησε το χαμόγελό μου, έκλεψε την ξεγνοιασιά μου, τραυμάτισε τη χαρά της συναναστροφής, τη θαλπωρή Από την άλλη, όμως, μου πρόσφερε χρόνο για περισυλλογή, σωματική άσκηση, παρατήρηση και δημιουργία. Ξεκίνησα να γράφω μικρά πεζά κι αυτό μου δίνει χαρά. Δεν σταμάτησα λεπτό να ονειρεύομαι. Αλίμονο μου αν συνέβαινε αυτό. Τα όνειρα δεν φυλακίζονται. Τα όνειρα δεν αναβάλλονται ούτε ματαιώνονται. Τα όνειρα είμαστε εμείς σε άλλη διάσταση. Η ευθύνη ξεκινάει από το όνειρο, λέει ο ποιητής.
Πριν τον εγκλεισμό σας είχαμε δει στο hotel marina και το “Τριαντάφυλλο στο στήθος” του Τενεσί Ουίλιαμς. Υπάρχει κάτι στα σκαριά;
Το μέλλον των καλλιτεχνών εξακολουθεί να είναι αβέβαιο. Περιμένουμε όλοι να καταρτιστεί σχέδιο επανεκκίνησης του Πολιτισμού. Δεκατέσσερις μήνες τώρα, η Τέχνη είναι ένας παραπεταμένος ξένος που δεν έχει που να γείρει το κεφάλι του. Προσωπικά, έχω κάνει κάποιες συζητήσεις για συνεργασίες μέσα στο 2022. Προτάσεις, σχέδια καλά φυλαγμένα στο συρτάρι…
Σε παλαιότερη συνέντευξη σας είχατε αναφερθεί σε μια άλλη ανθρώπινη ποιότητα εν μέσω πανδημίας. Αρκεί αυτή η ποιότητα για να ορθοποδήσει η Τέχνη;
Δεν νομίζω ότι αρκεί. Όλο αυτό το διάστημα, η Τέχνη δέχτηκε θανατηφόρα χτυπήματα. Τα τραύματα δύσκολα θα επουλωθούν. Χάθηκε η εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους της κυβέρνησης. Η εργασία μας πρέπει να αποτελέσει δικαίωμα προστατευμένο από το Κράτος. Είναι ανάγκη μεγάλη να εξασφαλιστούν εχέγγυα στις εργασιακές συνθήκες με κρατική μέριμνα. Συνθήκες που προστατεύουν τον εργαζόμενο και την παραγωγή για το καλύτερο καλλιτεχνικό προϊόν. Ο πολιτισμός είναι ζωτική ανάγκη του εξουθενωμένου από τον εγκλεισμό κόσμου. Η Τέχνη θα αναστηθεί μόνο με την βοήθεια του Κράτους.
Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες βαρύτατων καταγγελιών στο χώρο του θεάτρου, τι θα συμβουλεύατε σε νέους που έχουν όνειρο την υποκριτική; Αξίζει να κυνηγήσουν το όνειρο;
Κάθε γενιά, αναμφισβήτητα, έχει την πεποίθηση πως μπορεί να δομήσει ένα νέο κόσμο. Στους νέους θα έλεγα να κυνηγούν τα όνειρά τους. Είναι καλύτερο να κυνηγάς το όνειρο από το να κυνηγάς τον άνθρωπο. Να βάζουν στόχους και να μην φοβούνται τα λάθη. Να προσπαθούν και να ξαναπροσπαθούν μέχρι να πετύχουν. Στόχος του ηθοποιού δεν είναι η διάκριση. Η προσπάθεια να γίνει καλύτερος από τον εαυτό του, αυτός να ναι ο στόχος τους. Το θέατρο, δεν είναι στα μάτια μου χώρος για μοναχική απόλαυση. Ο ηθοποιός δαμάζεται, ωριμάζει μέσα σε ένα αέναο πήγαινε-έλα από τον εαυτό του στους άλλους. Συναντά την ομορφιά που τον λυτρώνει, βιώνει την κοινότητα που θεμελιώνει την πίστη και την αγάπη του για δημιουργία. Ο χώρος του θεάτρου πέρασε κρίση. Τώρα τα δυσάρεστα που θόλωσαν το τοπίο, πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης. Σε λίγο καιρό θα αρχίσει πάλι ο χώρος του θεάτρου να προσφέρει μαγεία, μέθεξη. Γιατί είναι ο χώρος που τελείται μυσταγωγικά το μοναδικό θνησιγενές επάγγελμα και που κανείς δεν βγαίνει από αυτόν ίδιος . Ο ηθοποιός γεννά ζωή επί σκηνής που σε μιάμιση ώρα αυτή πεθαίνει μπροστά στα μάτια των θεατών, με το σβήσιμο των φώτων και το κλείσιμο της αυλαίας. Και αυτό επαναλαμβάνεται αύριο και μεθαύριο και πάντα… από την αρχή.
