Για την Παγκόσμια Ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Της Στέλλας Παπουτσή

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά της γυναίκας που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τα τι και τα γιατί της κακοποίησης, και του πως μπορούμε εμείς οι γυναίκες να προστατευθούμε και να αμυνθούμε. Τα ποσοστά είναι αμείλικτα.
Σύμφωνα με την Γενική Γραμματεία Ισότητας (womensos.gr) 1 στις 3 γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της, ενώ 1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Επίσης 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, καθώς και 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότιδιακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.
Αυτά τα δεδομένα λοιπόν αποδεικνύουν ότι η κακοποίηση της γυναίκας όχι μόνο υφίσταται, αλλά συμβαίνει στη γυναίκα της διπλανής πόρτας και μπορεί να συμβεί και σε εμάς. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε λεκτική βία, όπου η γυναίκα υποτιμάται ως άνθρωπος και καταρρακώνεται η αξιοπρέπεια της; Πόσες φορές μια φίλη μας μίλησε για μια αλλαγή στη συμπεριφορά του συντρόφου της, που παρεκτράπηκε; Μήπως έτυχε ποτέ να ακούσετε έναν καβγά που συμβαίνει δίπλα σας, στη γειτονιά ή στην πολυκατοικία σας; Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες δεν μιλάμε εύκολα για αυτό το θέμα. Ανεχόμαστε και υπομένουμε, με την ελπίδα να αλλάξει ο θύτης.Ο θύτης όμως δεν αλλάζει ποτέ. Τα προβλήματα δεν λύνονται από μόνα τους. Αν η κοινωνία είναι το σύνολο των προτύπων που μεταδίδουμε προς τα έξω, πως μπορούμε να την αλλάξουμε αν εμείς παραμένουμε ίδιοι;Η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων παρέχεται για να ειδοποιήσουμε σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά φυσικά και πρώτα από όλα οι γυναίκες που κακοποιούνται θα πρέπει να μιλάνε για το πρόβλημά τους,όμως μήπως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε πριν συμβεί το κακό;
Η πατριαρχική κοινωνία της Ελλάδας καλά κρατεί, και ευθύνεται για αυτό εκτός από την οικογένεια και το σχολείο. Αν ο πατέρας φέρεται άσχημα στη μητέρα, αν οι δάσκαλοι δεν βάζουν όρια στα ρατσιστικά σχόλια του τύπου ‘’παίζεις ποδόσφαιρο σαν κορίτσι’’ (!)και άλλα υποτιμητικά για το γυναικείο φύλο, τότε είναι εμφανής η λύση. Η σχολική ύλη πρέπει να περιλαμβάνει μάθημα για την ισότητα των φύλων. Επίσης από το σχολείο, που είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας πρέπει να δίνεται το καλό παράδειγμα, και γιατί όχι όλοι οι μαθητές να παρακολουθούν μαθήματα βασικής αυτοάμυνας. Έτσι θα υπάρχει η αυτοπεποίθηση και η βασική γνώση αν μια γυναίκα βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας, να βοηθήσουμε ή αν χρειαστεί να βοηθηθούμε από τις δομές που παρέχονται. Η βία είναι καθημερινό φαινόμενο. Ας μην τη θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα του χρόνου.
Στέλλα Παπουτσή