Δεν μ’αρέσουν οι καταγγελίες. Δεν μ’αρέσουν οι πολωμένες θέσεις. Δεν μ’αρέσουν οι ετικέτες κι ο διαχωρισμός σε στρατόπεδα. Μ’ αρέσουν οι συζητήσεις με επιχειρήματα, λογική και ηρεμία. Ήρεμα, λοιπόν, ρωτάω κι ας πάρει φωνή η απορία μου αυτή, κι ας φτάσει κάπου, σε κάποιο αυτί και σε κάποιο νου που ξέρει την απάντηση και ας μου πει:
“Πόσο δύσκολο είναι να λειτουργεί ομαλά και αδιάλειπτα ένας χώρος άθλησης και συγκεκριμένα ένα μικρό κολυμβητήριο σε μία μικρή επαρχιακή πόλη;”
Η ερώτηση δεν αφορά το ΔΑΚ. Δεν θα τολμούσα να ανοίξω αυτό το θέμα. Η ερώτηση αφορά το Λιάπειο Κολυμβητήριο στα Κοίλα Κοζάνης που τα τελευταία χρόνια η συχνότητα με την οποία ανοίγει και κλείνει είναι θεαματική! Άλλοτε η θέρμανση, άλλοτε μια διαρροή, άλλοτε η έλλειψη ναυαγοσώστη και πόσες άλλες αιτίες που δεν γνωρίζω. Έκλεισε ο δεύτερος μήνας που παραμένει κλειστό κι εγώ απλά αναρωτιέμαι αν όλες οι ανάγκες του χώρου θα μπορούσαν να καταγραφούν και οι λύσεις να προβλέπονται πριν προκύψει το πρόβλημα. Σε μία πόλη που οι επιλογές μας -εμάς των πολιτών της, για άθληση, αναψυχή και ψυχαγωγία, είναι περιορισμένες, η φροντίδα αυτού του χώρου δεν θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα; Σε μία πόλη που το βασικό της κολυμβητήριο χάσκει γυμνό χρόνια τώρα, η φροντίδα αυτού του χώρου δεν θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα; Σε μία πόλη με δύο κολυμβητήρια δεν θα έπρεπε να καταφέρουμε να λειτουργεί σωστά τουλάχιστον το ένα; Ίσως τελικά, όπως έλεγαν οι παλιότεροι, πάμε για μπάνιο στον Αρίνταγα. Όσο προλαβαίνουμε κι εκεί γιατί υπάρχει πρόβλεψη να γεμίσει φωτοβολταϊκα.
Νατάσσα Ν. Σκαφίδα
