Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από την πρώτη γνωριμία μου με τον Τάκη Πάπιστα. Ήταν στις αρχές του 2000 που δημιουργούσαμε τον Σύλλογο Φίλων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Τότε με τον Τάκη Πάπιστα, τη Ματίνα Μόμτσιου, τον Αργύρη Δούσιο, τον Γιάννη Παγούνη, τον Κώστα Ντίνα, τον Γιώργο Κυρατσού και πολλούς άλλους που συμμετείχαν είτε ως ιδρυτικά μέλη, είτε εν συνεχεία στα διοικητικά συμβούλια, συμμετείχαμε στη σύσταση ενός συλλόγου, με στόχο να στηρίξει την Κοβεντάρειο Βιβλιοθήκη στις δράσεις της, σύμφωνα με το πρότυπο του αντίστοιχου Συλλόγου στη Βιέννη, όπως μας είχε μεταφέρει ο Φάνης Πάμπας.
Από την συνύπαρξή μας στο Σύλλογο και τις πολύ ωραίες στιγμές που μοιραστήκαμε, με μια από τις πιο ξεχωριστές ένα πολύ ωραίο τσιμπούσι με ουζάκι και μεζέδες στο φροντιστήριο του την “Επιλογή”, κρατώ την ακεραιότητα και την ηθική του.
Όπου και όποτε χρειαζόταν, δεν δίσταζε χωρίς περιστροφές να στηρίξει τα πιστεύω του. Δεν έκανε σκόντο κι εκπτώσεις σε τέτοια θέματα. Για την δράση του, την περίοδο της Χούντας, όπως έγραψε ο Λάζος Τσικριτζής, δεν μιλούσε ποτέ ο ίδιος. Ήταν από τα πράγματα που ίσως θεωρούσε αυτονόητα, όπως και τόσα άλλα. Έτσι ήταν ο (κύριος) Τάκης.
