Σήμερα Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Μάϊκο Χάας, επρόκειτο να είναι στην Άγκυρα για συνομιλίες με την τουρκική ηγεσία, ώστε να ενημερώσει την καγκελάριο Μέρκελ, για το να είναι συνεργάσιμη η τουρκική κυβέρνηση, πριν από την τακτική Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που συνέρχεται την Πέμπτη. Αλλά το ταξίδι ακυρώθηκε. Διότι, όπως εξήγησαν «έγκυρες πηγές» που επικαλείται η Ντόιτσε Βέλε, «θα ήταν χωρίς νόημα», μετά τις νέες τουρκικές προκλήσεις και στο Καστελόριζο και στα Βαρώσια.
Ας το πω πιο λαϊκά. Ο Γερμανός ΥΠΕΞ κατάλαβε καλά ότι ο Έρντογαν τους …φτύνει. Και την Μέρκελ και όλη την Ένωση. Ότι απλώς προσποιείται ότι τάχα θέλει διάλογο για να κερδίσει χρόνο. Πάλι καλά που άρχισαν να το καταλαβαίνουν έστω και τώρα. Γιατί όμως ο «σουλτάνος» επέλεξε να …φτύσει την Ευρώπη και τις …προειδοποιήσεις της για ενδεχόμενες κυρώσεις; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αν διαβάσει κανείς με προσοχή τι εκπορεύεται από τα κέντρα σχεδιασμού της μακροχρόνιας στρατηγικής της Άγκυρας.
Ο πατέρας του δόγματος «γαλάζια πατρίδα», τώρα απόστρατος ναύαρχος Τζιχάτ Γιαγιτζί, που ηγείται αυτού του κέντρου σχεδιασμού, από το οποίο εκπορεύθηκε και η περίφημη συμφωνία «καθορισμού θαλάσσιων ζωνών» ανάμεσα στη Λιβύη και την Τουρκία, εξηγεί γιατί η Τουρκία δεν πρέπει να αποδεχθεί όχι συμφωνία, αλλά ούτε καν διάλογο: «Η συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας για την οριοθέτηση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, είναι ένα ορόσημο. Η Τουρκία μεγεθύνθηκε κατά το 1/4. Τράβηξε ένα φράχτη σε μία περιοχή 189.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων»,
«Μετά το Χατάι, (εννοεί την κατάληψη της Αλεξανδρέττας από τον Κεμάλ το 1939) είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία επεκτείνεται. Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να αποφευχθούν κινήσεις που θα βλάψουν τη συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας. Στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία οπωσδήποτε δεν πρέπει να διαπραγματευτεί με την Ελλάδα για το μοίρασμα των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας». Και εξηγεί πως «από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, η συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας καταργείται. Αν φύγει αυτή η γραμμή, τότε καταργείται και η συμφωνία, καταρρέει η πολιτική για τη Λιβύη, τίθεται εν αμφιβόλω η παρουσία μας εκεί και καταρρέει και η πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο».
Σίγα το κόστος των …αόρατων ευρωπαϊκών «κυρώσεων», που αναβάλλονται από σύνοδο σε σύνοδο, μπροστά στην κατοχύρωση «ιδιοκτησίας» σε μια περιοχή 189.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
