Μπορεί πράγματι σήμερα, με τον καταιγισμό πληροφοριών που δέχονται, όντας εξ απαλών ονύχων εξοικειωμένα με την τεχνολογία της πληροφορικής, τα παιδιά να ωριμάζουν ενωρίτερα από ότι συνέβαινε μερικές δεκαετίες πίσω. Αλλά ένα δεκαπεντάχρονο, αγόρι ή κορίτσι, δεν παύει να είναι ακόμη παιδί. Και νομικώς και ουσιαστικώς. Να είναι ακόμη στην φάση των αναζητήσεων, των προβληματισμών και των πειραματισμών.
Ρωτάμε συχνά τους εφήβους, αν έχουν ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουν να σπουδάσουν, τι θέλουν να γίνουν. Και δεν είναι λίγες οι φορές που εισπράττουμε την απάντηση: «Δεν έχω αποφασίσει ακόμη». Η βεβαιότητα με την όποια απαντούν τα επτάχρονα «θέλω να γίνω δάσκαλος», «αστροναύτης», «γιατρός», ή κάτι άλλο, δεν απαντάται πια σε τέτοια απολυτότητα στους εφήβους. Στην περίοδο δηλαδή της ηλικίας των ανθρώπων, όπου οι ανατροπές είναι συνήθεις και ταχύτατες.
Συχνά, υπό την πίεση του περιβάλλοντος, οι έφηβοι οδηγούνται σε αναγκαστικές επιλογές επαγγελματικού προσανατολισμού, για τις όποιες αργότερα μετανιώνουν. Αλλά αν είναι δύσκολο να αλλάξεις επάγγελμα, για το οποίο έχεις αναλώσει κάποια χρόνια σπουδών, πόσο μάλλον να αλλάξεις γνώμη για μια ανεπανόρθωτη αλλαγή φύλλου, η όποια αποφασίσθηκε σε αυτή την άκρως παρορμητική ηλικία.
Ασφαλώς και αποδέχομαι το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, που αισθάνεται ότι ο ψυχισμός τους έχει λάθος σωματικό …περίβλημα, να μη μείνει ισοβίως καταδικασμένος σε μια κατάσταση που του προκαλεί δυστυχία. Αλλά αυτή θα πρέπει να είναι μια απόφαση που λαμβάνεται από τον ίδιο, με πλήρη ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη, όταν πλέον είναι απολύτως ώριμος για την επιλογή του. Όταν επέρχεται η ενηλικίωση του. Όχι μόνον νομικώς, αλλά και ιατρικώς, ιδίως δε ψυχιατρικώς.
Κατά τούτο μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ γιατί αυτή η κυβέρνηση, λες και έχει λύσει όλα τα άλλα προβλήματα του ελληνικού λαού, ανάγει σε κορυφαίο ζήτημα της πολιτικής της την αλλαγή φύλλου στα δεκαπέντε. Αν ένας έφηβος, που βρίσκεται ακόμη στα θρανία, δέχεται επιθέσεις, επειδή έχει πρόβλημα φυλετικού προσανατολισμού, θα πάψει να τις δέχεται όταν αλλάξει φύλλο, ή θα γίνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα;
Η ζωή έχει αποδείξει ότι το σχολικό περιβάλλον είναι πιο «σκληρό». Ότι αντιμετωπίζει συχνά με βαρβαρότητα οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα ενός παιδιού. Ακόμη και τα φυσικά μειονεκτήματα. Ενώ το φοιτητικό είναι απείρως πιο φιλελεύθερο. Γιατί λοιπόν στα 15 και όχι μετά τα 18;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
