Γιατί λοιπόν δεν στήνουν δημοψηφίσματα;

Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα από την εισηγητική έκθεση που συνοδεύει την πρόταση της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του συντάγματος και πείτε μου σας παρακαλώ τι ακριβώς καταλάβατε, για τις προθέσεις τους, μήπως βοηθήσετε και έμενα να καταλάβω:
«Ο λαός αποτελεί για μας τη βασική εγγύηση τήρησης της δημοκρατικής αρχής. Επειδή είμαστε με τη δημοκρατία και όχι με την αριστοκρατία, επιμένουμε να την υπερασπιζόμαστε, ακόμη και όταν θεωρούμε ότι η πλειοψηφία δεν παίρνει τις αποφάσεις που εμείς επιθυμούμε. Για αυτό προτείνουμε την κατοχύρωση του δικαιώματος για διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία, είτε για κρίσιμο εθνικό θέμα είτε για ψηφισμένο νομοσχέδιο, αλλά και τη θεσμοθέτηση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας. Μέτρα δηλαδή που φέρνουν τον λαό, αλλά και την πολιτική, τον διάλογο, τη διαφωνία, την αντιπαράθεση πολιτικών σχεδίων στο προσκήνιο. Διότι έτσι συγκροτούνται οι ισχυρές δημοκρατίες. Όταν εμπιστεύονται και όχι όταν φοβούνται την λαϊκή κρίση».
Αφού είναι όλα αυτά που περιγράφουν, και αφού κρίνουν ως τόσο δημοκρατικό το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες «για κρίσιμο εθνικό θέμα», όπως το διατυπώνουν, τότε γιατί δεν στήνουν ένα δημοψήφισμα, να αποφασίσει ο λαός για την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε αναζήτηση στηριγμάτων έξω και πέρα από την κοινοβουλευτική τους ομάδα;
Αφού πιστεύουν αυτά που γραφήν τότε γιατί να μην τεθεί στην κρίση του λαού με ένα ελεύθερο, δημοκρατικό δημοψήφισμα αυτό που χαρακτηρίζουν, με περίεργα ελληνικά, ως «ψηφισμένο νομοσχέδιο», δηλαδή αυτό το οποίο με απλά ελληνικά λέγεται νόμος του κράτους; Όπως ας πούμε ο περίφημος νόμος Κατρούγκαλου, που κάθε τόσο τον κουρελιάζουν τα δικαστήρια της χωράς, από πρωτοδικεία ως το Συμβούλιο της Επικρατείας, αναδεικνύοντας τον σε ένα έκτρωμα αντισυνταγματικότητας;
Προσωπικώς δεν έχω ψευδαισθήσεις ότι όλα θα γίνουν καλύτερα αν κάθε τόσο στήνουμε και ένα δημοψήφισμα. Για δυο λογούς. Πρώτον διότι είναι εύκολο ο λαός «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα γελασμένος», να συρθεί από δημαγωγούς σε αποφάσεις που δεν είναι πάντα δημοκρατικές. Όπως για παράδειγμα στα θέματα των ατομικών δικαιωμάτων. Όπου η πολιτική ηγεσία πρέπει να τολμά να ανοίγει δρόμους πέρα από ενδημούσες προκαταλήψεις. Και δεύτερον διότι υπάρχει το προηγούμενο του 2015. Όπου ένα «περήφανο ΟΧΙ» έγινε εν μια νυκτί το πιο πειθήνιο «ΝΑΙ», από εκείνους που έστησαν το δημοψήφισμα.