Θυμάμαι την κυρία Καίτη στη γειτονιά. Ερχόταν τακτικά στο μαγαζί, ιδίως το απογευματάκι προς το σούρουπο.
Συμπαθητική με ένα μόνιμο παράπονο χαραγμένο στο πρόσωπο της.Το καταλάβαινα είχε παράπονο από τη ζώη της.
Η κυρία Καίτη μια ζωή στην υπηρεσία των άλλων. Είχε την ευθύνη τριών παιδιών, φρόντιζε τον πατέρα τους, την μητέρα και τον πατέρα της. Το σπίτι μεγάλο διόροφο.
Σκληρά εργαζόμενη καθημερινά.
Η έξοδος της μέχρι το μαγαζί, ίσως να ήταν η καθημερινή διασκεδαση της. Ο Σάκης, γερός μπακαλόγατος, τα ‘πιανε όλα στον αέρα. Έπιανε κουβέντα με την κυρία Καίτη, πράγμα που την ευχαριστούσε κι εκείνη.
Ως αυτήκοος μάρτυς μπορώ να βεβαιώσω πως παρά την παρουσία μου η κυρία Καίτη δεν δίσταζε να μιλήσει. Ο παππούς πίσω από το γραφειάκι σκυμμένος δεν άκουγε.Τα βιβλία, τα λογιστικά, ήταν η αγαπημένη απασχόληση του.
Ένα σούρουπο ο Σάκης ρώτησε διστακτικά:
-Καίτη, τι προίκα σου έδωσε ο πατέρας σου;
-Ιχ τώρα, πενήντα λίρες κι αυτές μι τς μέτρησι στου σνί *.
Έβγαζε ένα παράπονο, ίσως εύλογο, γιατί δεν του γιόμουσιν του σνί μι λίρες. Τούμπα να τς φκιάσ’ι ήθιλι η Καίτη!
Του σνι λοιπόν εκτός από το ψήσιμο πίτας μπορεί να ξεχουρισ’ κι λίρες γνήσιες από κάλπικες.
*το ταψί της πίτας
H κυρία Καίτη. Του Γιώργου Θ. Τζέλλου
Μοιραστείτε την είδηση
