Παιδιά της πόλης,
εσείς που το επιλέξατε (και δεν αναγκαστήκατε) να φύγετε από αυτή,
ανοίγοντας φτερά σε μέρη με άλλες ευκαιρίες,
με άλλες δυνατότητες,
με άλλες προοπτικές,
με άλλες οπτικές,
με άλλους ανθρώπους,
γιατί το κάνατε;
μήπως γιατί το σκουλαρικάκι στο αυτί που βάλατε στα 16
ενόχλησε τις γειτόνισσες που πλήγωσαν με τα σχόλια τους, τους γονείς σας;
μήπως γιατί οι φίλοι σας δεν είχαν τους ίδιους ανοικτούς ορίζοντες,
παρά τους αρκούσε το οικείο περιβάλλον τους και μόνο,
φοβούμενοι να δοκιμάσουν να ζήσουν σε άλλες κοινωνίες, μέσα κι έξω από τη χώρα;
μήπως πάλι επειδή η αναζήτηση μιας άλλης ζωής ήταν μονόδρομος;
επειδή σας έπνιγε το περιβάλλον και σας χαλούσε η μικροπρέπεια των γύρω σας,
επειδή σας πίεζε η ρουτίνα, η επανάληψη και τα μικρά μεγέθη;
μήπως σας ενοχλούσαν τα κολλήματα των μπιστιρέϊνιων και των κουτσουρέϊνιων,
τα λαϊκά πανηγύρια με τα ηλεκτρικά κλαρίνα και τα αρμόνια στη διαπασών;
μήπως η πόλη δεν ήταν τελικά και τόσο ανοικτή στο διαφορετικό και το μη αναμενόμενο,
μήπως η επιβράβευση και η συμπάθεια αντί να περισσεύει,
περιορίζονταν σε σπασμένα από το ζόρι χαμόγελα
και σε τυπικές αμήχανες χειραψίες;
μήπως από την άλλη σας έπνιγε η αδικία κάποιων διακρίσεων,
η επιλογή προσώπων με βάση παμπάλαιες πρακτικές που αρνούσασταν να κατανοήσετε;
Μήπως εν τέλει αυτός ο τόπος δεν ήταν για εσάς;
Η Άλλη Όψη:
Αν ναι,
τότε
παιδιά της πόλης στα ξένα,
μη γυρνάτε πίσω …
μείνετε σε αυτά τα μέρη που βρίσκεστε,
μακριά από τα πάτρια,
εκεί όπου τα ψυχρά βλέμματα των αγνώστων είναι κατά πολύ θερμότερα
από τις ζηλόφθονες ματιές των παιδιών της πόλης που αφήσατε πίσω σας,
εκεί που αν σκοντάψεις στο πεζοδρόμιο, ίσως κανείς να μην σκύψει να σε βοηθήσει,
ενώ στα πάτρια πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν απεγνωσμένα
να σου βάλουν τρικλοποδιά
και μετά τρέχουν να σε βοηθήσουν να σηκωθείς στα πόδια σου …
μείνετε εκεί που είστε,
εκεί που ίσως ανοίξουν οι ορίζοντες,
αυτοί που ποτέ δεν ήταν ανοικτοί για σας πίσω στην πατρίδα …
κι αν σας πιάνει το παράπονο της ξενιτιάς,
αν τα fish and chips σας αηδιάζουν και επιθυμείτε κάθε μέρα
τις λιχουδιές της οικογένειας και της ταβέρνας,
ότι άλλο κι αν ίσως σας λείπει,
ξεπεράστε το …
εδώ να επιστρέφετε,
αλλά να μην γυρνάτε πιά,
γιατί
(κι) αυτός ο (μικρό)κοσμος δεν θα αλλάξει ποτέ,
θα είναι πάντα όπως τον αφήσατε,
θα είναι πάντα όπως τον εγκαταλείψατε στον κάθε μπιστιρέϊνιο και κουτσουρέϊνιο
που νομίζει πως βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου …
