Όλοι θέλουμε τη βολή και τη ρουτίνα μας. Το vivere pericolosamente είναι ένα μότο που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν πολλοί, αλλά πάει εν τέλει σε λίγους. Πολύ απλά γιατί έτσι είμαστε ρυθμισμένοι από την ώρα που αντικρίσαμε το πρώτο φως. Να επιζητούμε τη σταθερότητα και να βασιζόμαστε στις συνήθειες.
Ως εδώ, κουτσά στραβά τα καταφέραμε, λοιπόν. Τι γίνεται, όμως, στο σήμερα που οι ταχύτητες της ζωής μας έκαναν το άλμα που έκανε το Ίντερνετ από την dial up σύνδεση στα πολλά Mbps;
Θα αφήσουμε το κύμα να μας παρασύρει, μέχρι να μας ξεβράσει ή θα προσπαθήσουμε να μάθουμε νέους τρόπους για να κολυμπάμε, ώστε τουλάχιστον να «πέσουμε» αξιοπρεπώς;
Όσο κι αν το «η αλλαγή είναι αναγκαία συνθήκη προόδου» ακούγεται σαν μια δασκαλίστικη συμβουλή, εύκολη να τη λες, δύσκολη να την κάνεις πράξη, μεταξύ μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι ο μόνος δρόμος.
Δεν μπορείς να συνεχίσεις με το κάρο, την ώρα που το υπερταχύτατο τρένο ηλεκτρομαγνητικής ανύψωσης, είναι η νέα πραγματικότητα. Όσο ρετρό κι αν είμαστε, όσο κι αν αγαπάμε τη ζωή που ζήσαμε με τους παιδικούς και νεαρούς ενήλικες εαυτούς μας, η ανάγκη για το βήμα μπροστά θα είναι πάντα μεγαλύτερη.
Δύσκολο πέρασμα, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο, αν σκεφτεί κάποιος ότι καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να κάνουν την αλλαγή, ξεκινώντας απο τα βασικά κυριολεκτικά. Δύο αλλαξιές ρούχα και πολλές αναμνήσεις.
Ιωάννα
[email protected]
